Honoriusz III Antoni Karol Maria Karol Maria August Jakub Franciszek Karol Karol Maurycy Charlotta Teresa Natalia Ludwika Franciszka Maria Franciszka Teresa
Antoni I Grimaldi nie był zadowolony z faktu, że wśród jego legalnych potomków nie ma ani jednego mężczyzny (miał tylko nieślubnych synów). Ludwika Hipolita urodziła się jako drugie dziecko książęcej pary, ale jej starsza siostra Katarzyna Charlotte zmarła na rok przed narodzinami Ludwiki, czyniąc Hipolitę następczynią tronu od dnia narodzin. Rodzice księżnej długo nie mogli dojść do porozumienia w sprawie małżonka dla swojej córki. Książę Antoni popierał hrabiego de Roye z rodu Rouchefoucauld, a księżna Maria Karola, hrabiego de Lux z rodu Montmorency. Spór się zaostrzał, Antoni zmusił córkę do pobytu w klasztorze wizytek do czasu sfinalizowania jej małżeństwa. Przebywała tam przez dwa lata.
Tymczasem księżna Maria spotkała się w Paryżu po kryjomu ze swoim ojcem, Ludwikiem. Wspólnie wybrali na zięcia księżnej dwudziestopięcioletniego hrabiego Thorigny, Jakuba de Goyon de Matignon. Pochodził on z bogatej rodziny normandzkiej. Maria i Ludwik poprosili o pośrednictwo księżnej de Lude, wdowy po hrabim de Guiche, ciotecznym dziadku księcia. Antoni I przyjął propozycję, nie wiedząc, skąd ona pochodziła. Jakub zgodził się na przyjęcie nazwiska Grimaldi i herbu. Wynegocjowano kontrakt ślubny. Narzeczony postanowił zapłacić 700 tys. liwrów sumy na poczet długów Antoniego I, 600 tys. liwrów na posagi sióstr Ludwiki Hipolity oraz 200 tys. liwrów na zrzeczenie się praw do tronu przez Franciszka Honoriusza. 5 września 1715 podpisany został kontrakt małżeński przez króla Francji, Ludwika XV. Ślub Ludwiki Hipolity z Jakubem odbył się 20 października 1715. Małżonkowie zamieszkali w Paryżu w pałacu Matignon.
Małżeństwo księżnej nie było zbyt szczęśliwe. Jakub zdecydowanie wolał przebywać w Wersalu, a nie w Monako, gdzie miał kilka kochanek. Pod koniec 1730 roku Ludwika Hipolita wraz z synem Karolem Marią Augustem przyjechała do Monako. Spędziła z ojcem sześć tygodni. Antoni I Grimaldi zmarł 20 lutego1731, pozostawiając list do córki. List ten przesłał medyk z opisem jego ostatnich godzin życia. Księżna chciała objąć władzę. Odebrała przysięgę lojalności od poddanych. Ogłosiła się natychmiast księżną Monako, nie wspominając w ogóle męża. Zgodnie z kontraktem ślubnym, mąż miał objąć z nią rządy jako Jakub I. Ludwika była jednak o to zazdrosna i zdecydowała, że będzie rządzić sama. Wszystkie dokumenty wystawiono w jej imieniu, a rodzina miała pozostać w Paryżu. Prawdopodobnie decyzja ta była podyktowana obawą przed kwestionowaniem jej praw do tronu przez kuzynów z rodu Grimaldich.
Ludwika Hipolita jako księżna przywróciła straż pałacową, obniżyła cenę chleba dla żołnierzy, zakazała noszenia strzelby przez cywili. Ogłosiła edykt przeciwko autorom pamfletów i pieśni oszczerczych. W innych edyktach uregulowała sprawy zasad sprzedaży mięsa, napraw dróg oraz oczyszczania ulic i pałaców ze śmieci. W 1731 padła jednak ofiarą epidemii ospy, która wybuchła na wybrzeżach Morza Śródziemnego. Zmarła 29 grudnia1731. Na jej osobie wymarła linia Grimaldich, a tron przejęła w osobie jej męża i syna linia de Matignon.
Bibliografia
Brzeziński A. M., Historia Monako, [w:] Historia małych krajów Europy: Andora. Liechtenstein. Luksemburg. Malta. Monako. San Marino, pod red. J. Łaptosa, Ossolineum, Wrocław 2002, s. 414-415, ISBN 83-04-04590-7.
Edwards A., Ród Grimaldich z Monako, tłum. H. Wrońska-Zwolińska, Rachocki - s-ka, Pruszków 1995, s. 65-68, 70-73, [556-557], ISBN 83-86379-02-2.
.jpg)
