Lucyna Żukowska urodziła się 18 lutego 1844 roku w Ostrowcu Świętokrzyskim, w rodzinie ziemiańskiej posiadającej majątek w Czajęcicach. Była córką Antoniego Skrzyńskiego i Zofii z Narzuchowskich. Jej ojciec walczył w powstaniu listopadowym jako ochotnik, po upadku powstania jego majątek został skonfiskowany. Żukowska uczyła się w szkole wizytek w Lublinie, w wieku 16 lat rozpoczęła naukę walki bronią białą i palną u sąsiada, późniejszego powstańca styczniowego. W 1858 roku przysięgła ojcu pomścić krzywdy wyrządzone rodzinie przez carat[1].
Wkrótce potem wstąpiła do organizacji konspiracyjnych, służyła w nich jako kurierka. Po wybuchu powstania wstąpiła do oddziału gen. Mariana Langiewicza, walczyła pod Bodzentynem i Kunowem[2]. Następnie była kurierem w oddziale Jana Czerwińskiego, również w składzie tego oddziału walczyła jako żołnierz liniowy. Pod Tyszowcami (maj 1863) została ranna w prawą łopatkę i trafiła do niewoli. Początkowo przebywała w szpitalu w Zamościu, a po czterech miesiącach trafiła na 7 miesięcy do więzienia w tamtejszej twierdzy[2]. Dzięki staraniom rodziny została zwolniona za poręczeniem, uniknąwszy zesłania na Syberię[1].
Część źródeł wymienia jej udział w bitwach pod Żyrzynem (8 sierpnia 1863), Fajsławicami (24 sierpnia 1863) i Batorzem (6 września 1863), co stoi w sprzeczności z informacjami o pobycie w szpitalu i w więzieniu od maja 1863 roku[1].
Po wyjściu na wolność osiadła w Lublinie. Według części źródeł związała się wówczas z księdzem i urodziła mu córkę, którą rzekomo była Franciszka Paulina ze Skrzyńskich Falińska. Kilka lat później wyszła za mąż za urzędnika Henryka Żukowskiego[1].
Podczas I wojny światowej pracowała w szpitalu okręgowym w Lublinie, a po odzyskaniu niepodległości otrzymała honorowy stopień podporucznika i została wprowadzona do „Imiennego wykazu weteranów powstań narodowych 1831, 1848 i 1863 roku”. Na liście znalazła się w 1924 jako jedna z 5 wówczas wpisanych kobiet (inne to Nicefora Kalicka, Gryzelda Malinowska, Wanda Umińska i Michalina Kwiatkowska)[3]. Brała udział w zjazdach weteranów powstania styczniowego w Poznaniu i Warszawie. W 1938 roku została odznaczona przez prezydenta RPKrzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, który nadano wszystkim 53 żyjącym weteranom powstania[1]. Mieszkała przy ul. Niecałej 8 w Lublinie[2]. Na początku 1939 była w stopniu porucznika i pozostawała w gronie 36 ostatnich weteranów powstania styczniowego[4].
Zmarła 5 lutego 1944 roku i została pochowana na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie[1].
↑ abcdefghOSTROWIEC ŚWIĘTOKRZYSKI. [w:] MIEJSCA PAMIĘCI WOJEWÓDZTWO KRAKOWSKIE I SANDOMIERSKIE [on-line]. Muzeum Historii Kielc. [dostęp 2013-01-22]. (pol.).
.jpg)