Lorenzo Bartolini (ur. 7 stycznia1777 w Savignano di Prato, zm. 20 stycznia1850 r. we Florencji)[1]) – włoski rzeźbiarz reprezentujący neoklasycyzm. W pracy inspirował się rzeźbą renesansu florenckiego. Uważany jest za najbardziej reprezentatywnego przedstawiciela puryzmu[2] i najbardziej znaczącą postać rzeźby włoskiej po śmierci Canovy.
Życiorys
Bartolini urodził się w Savignano di Prato, niedaleko Prato w Toskanii. W 1795 roku przeprowadza się do Volterry, gdzie poznaje warsztat alabastru Barthélemy'ego Corneille'a. Studiował na florenckiej akademii (Accademia di Belle Arti di Firenze), nabywając doświadczenia w pracy z poznanym już wcześniej alabastrem i marmurem. W 1797 roku wyjechał do Paryża. We francuskiej stolicy studiował malarstwo pod okiem Frederica Desmaraisa oraz rzeźbę u Francois-Frederica Lemota[3]. Płaskorzeźba Cleobis i Biton, za którą otrzymał II nagrodę Akademii w 1803 roku, od razu ugruntowała jego sławę jako rzeźbiarza, który natychmiast zyskał też wpływowych mecenasów. Jego płaskorzeźby przedstawiające bitwę pod Austerlitz znalazły się wśród tych, które wykonano na kolumnę na Place Vendôme w Paryżu. Ułożone spiralnie płaskorzeźby wykonywał zespół rzeźbiarzy pod kierunkiem Pierre’a-Nolasque Bergereta. W skład zespołu wchodzili (poza Bartolinim): Jean-Joseph Foucou, Louis-Simon Boizot, François Joseph Bosio, Claude Ramey, François Rude, Charles-Louis Corbet, Clodion i Henri-Joseph Rutxhiel. W 1807 roku Bartolini powraca do Włoch jako profesor rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych w Carrarze, kierowanej przez Elisę Baciocchi, siostrę Napoleona. Siedem lat później przeprowadza się do Florencji i zakłada swoją pierwszą pracownię przy via della Scala.
Wielkim mecenasem Bartoliniego pozostawał jednak Napoleon, dla którego wykonał popiersie. W 1833 roku Bartolini został członkiem honorowym National Academy of Design. 11 kwietnia 1831 roku rzeźbiarz ożenił się z Marią Virginią Buoni, z która zamieszkał w Borgo Pinti 87 we Florencji. Bartolini był ojcem czworga dzieci: Gerolamo Napoleone, Paola Napoleona, Giulia Rosa i Matilde Maria. W 1839 roku Lorenzo Bartolini zostaje mianowany profesorem rzeźby Akademii Sztuk Pięknych we Florencji, a 9 lat później zostaje senatorem parlamentu Toskanii.
Wykonana w białym marmurze kopia nagrobka hr. Zofii Czartoryskiej Zamoyskiej dłuta Bartoliniego; kaplica pałacu w Kozłówce
Wybrane dzieła
Nagrobek Zofii z Czartoryskich Zamoyskiej w kościele Santa Croce we Florencji[4][5][6],
Nimfa i skorpion (Ninfa dello scorpione) - nazwa nadana dwóm rzeźbom wykonanym przez Lorenzo Bartoliniego, jedna znajduje się w Luwrze, a druga w Ermitażu,
.jpg)
