Tajski manuskrypt w tradycyjnej formie – pisany na liściach palmowych
Literatura tajska – literatura tworzona przede wszystkim na terytorium Tajlandii w języku tajskim. Bywa nazywana także literaturą syjamską, od dawnej oficjalnej nazwy państwa Syjam stosowanej do połowy XX wieku.
Najdawniejszymi świadectwami twórczości w języku tajskim są zachowane inskrypcje ryte w kamieniu[1], przede wszystkim na nagrobkach. Najbardziej znanym jest napis na pomniku władcy Ramy Kamhenga pochodzący z 1292[1][2]. Pierwszym zachowanym do dzisiaj dziełem jest rozprawa religijna o podstawach buddyzmu z 1345[2]. Podobne dzieła o charakterze wyznaniowo-edukacyjnym powstawały w wiekach od XIV do XVII. Równolegle rozwijała się poezja dworska, bazująca początkowo na wątkach z literatury indyjskiej i kultury buddyjskiej[2]. Powstało wtedy dzieło Maha chat (Wielkie narodziny), przerobione później na Maha chat kham luang (Królewska wersja wielkich narodzin)[1]. Została także sporządzona tajska wersja utworu Vessantara jataka, opowiadająca o przyszłym życiu Buddy na ziemi[1].
Do najważniejszych utworów zalicza się Lilit phra Lo (Historia księcia Lo) uważana za jedno z arcydzieł[1]. Innym dziełem epickim jest Lilit Yuan phai (Zwycięstwo nad Juan), epos wojenny o pokonaniu sił północnego królestwa Lan Na[3]. Pomnikiem wielkiej epiki jest Ramakien[4], czyli tajska wersja sanskryckiej Ramajany[1]. Utwór ten powstał za panowania Ramy I (1782–1809)[1]. Mimo że jest adaptacją obcego dzieła, stał się narodowym eposem Tajów[5]. Obok epiki rozkwitała liryka, zwłaszcza twórczość elegijna[2]. Aktywni byli poeci Pra Maharaczakru, Si Prat i król Pra Narai[2].
