Linia ukraińska – linia umocnień funkcjonująca w latach 1731–1760 zbudowana przez Rosję w celu ochrony przed najazdami Tatarów i Turków. Na południe od linii rozciągało się zamieszkane przez Kozaków stepowe Zaporoże.
Linia została zaprojektowana przez gen. hrabiego Johanna von Weisbacha, budowę rozpoczęto w 1731, intensywnie ją rozbudowywano do 1733, a potem kończono ją jeszcze do lat 40. XVIII wieku. Na jej budowie pracowało ponad 30 tysięcy ludzi.
Rozciągała się na długości około 285 km, od Dniepru do rzeki Oril, a następnie jej dopływem Berestową, następnie wzdłuż rzeki Bereki do jej ujścia do Dońca. Składała się z 16 fortec i 49 redut, połączonych wysokim wałem ziemnym i głęboką fosą.
Bronić jej miało 20 pułków milicji (14 konnych i 6 pieszych), liczących około 22 tysięcy żołnierzy, wspieranych przez 180 armat i 39 moździerzy.
Linia nie spełniała dobrze swojej podstawowej roli (ochrony przed atakami Tatarów), natomiast spełniała dobrze funkcje policyjne - zapobiegała ucieczkom chłopów na Zaporoże, jak również uniemożliwiała Kozakom przedostanie się na Ukrainę Lewobrzeżną i Ukrainę Słobodzką.
Linia utraciła swoje znaczenie, kiedy w latach 70. XVIII wieku zbudowano 180 km na południe od niej linię dnieprowską.
