Nazwa naukowa upamiętnia szwedzkiego botanika Johana Lindera (1676–1724)[9].
Kilka gatunków uprawianych jest jako krzewy ozdobne, najbardziej popularny jest Lindera obtusiloba[7], przy czym w Polsce spotykana bywa tylko lindera zwyczajnaLindera benzoin[6]. Liście lindery zwyczajnej dawniej służyły do sporządzania naparów pitych jak herbata. Olej z nasion Lindera praecox używany był w lampach[8].
Morfologia
Lindera benzoinKwiatostan Lindera aggregata
Pokrój
Krzewy lub niewielkie drzewa osiągające do 12 m wysokości, zwykle rozłożyste[7]. Kora szara, ciemniejąca z wiekiem[9].
Skrętoległe, zwykle opadające zimą lub w porze suchej, przy czym przed opadnięciem liście zwykle przebarwiają się na jaskrawo złotożółty kolor[7]. Aromatyczne po roztarciu, przynajmniej za młodu[9]. Blaszka pojedyncza lub trójklapowa, z trzema głównymi wiązkami przewodzącymi lub z użyłkowaniem pierzastym[7]. U różnych gatunków liście miękkie do skórzastych, nagie do owłosionych[9].
Jednopłciowe (przy czym rośliny są dwupienne[9]), drobne, zebrane w baldaszkowate kwiatostany, pojawiające się zwykle wiosną[7], wsparte dwiema podsadkami[9]. Okwiat złożony jest z 6 żółtawych listków wyrastających parami w dwóch okółkach. W kwiatach męskich jest 9 pręcików w trzech okółkach (rzadziej pręcików jest 12). W kwiatach żeńskich znajduje się 9 prątniczków i kulistawa zalążnia[3][7].
Mięsiste lub suche, jednonasienne, zielone, czarne lub czerwone osadzone w mięśniejącym dnie kwiatowym[3][7].
Systematyka
Lindera obtusiloba
Pozycja systematyczna
Jeden z około 50 rodzajów zaliczanych do rodziny wawrzynowatych (Lauraceae), wchodzącej w skład rzędu wawrzynowców (Laurales)[2]. Bywa łączony z rodzajem Litsea[8].
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-04-12](ang.).
.jpg)
