Do czternastego roku życia mieszkał w Puchaczowie koło Łęcznej, gdzie jego rodzice, Franciszka i Henryk, posiadali gospodarstwo rolne. W 1947 patrol bojowy Wolności i Niepodległości zabił – podobno w jego obecności – matkę i siostrę (wyrok podziemia wykonany przez pomyłkę na niewłaściwych osobach).
Ojciec skierował go do kompanii małoletnich w Legnicy, jednak wkrótce rozpoczął naukę w Liceum Ekonomicznym w Lublinie, a później w Szkole Oficerów Politycznych w Łodzi. Ukończył ją z wynikiem bardzo dobrym z opinią wybitnie zdolnego i wskazaniem do dalszej edukacji i pracy naukowej. Od 1952 już jako podporucznik pracował na stanowisku kierownika gabinetu – asystenta w Katedrze Geografii Wojennej oraz Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego, rozpoczynając jednocześnie kształcenie oraz pracę naukowo-dydaktyczną pod kierunkiem Zygmunta Paruckiego.
Ukończył studia na Akademii Wojskowo-Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego, a następnie historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Pracę magisterską i doktorską pisał pod patronatem profesoraHenryka Jabłońskiego. Następnie został kolejno: starszym asystentem, adiunktem i docentem w Katedrze Historii Polski i Polskiego Ruchu Robotniczego, kierowanej przez Emanuela Halicza. Prowadził seminariummagisterskie z zakresu najnowszych dziejów Polski. Awansował do stopnia podpułkownika. Był członkiem rady wydziału oraz kierownikiem cyklu wydawniczego Z lat wojny i okupacji.
Po 1968 jego poglądy i wypowiedzi zaczęły być uznawane za nieprawomyślne. Odsunięty ze społeczności akademickiej przez władze państwowe po tym jak w czasie transmisji telewizyjnej z obrad VI Zjazdu PZPR udał się na przyjęcie towarzyskie do restauracji.
Wycofał się z działalności politycznej i naukowej, gdyż uważał, że zmiany w polskiej lewicy zachodzą zbyt wolno. Jednocześnie pogarszał się jego stan zdrowia. Po kilku latach wrócił do działalności naukowej.
Był żonaty, miał córkę Barbarę oraz synów Tomasza i Pawła.
Poglądy
Tak jak jego ojciec, miał lewicowe poglądy. Pracował w instytucjach Głównego Zarządu Politycznego, w których przekonywał społeczeństwo polskie do tych poglądów. Transformację ustrojową Polski w 1989 uważał za normalną kolej rzeczy. Uważał, że w nowym ustroju politycznym lewica nadal ma możliwości rządzenia, pod warunkiem że zostanie przebudowana i się przystosuje do warunków wolnego rynku i demokracji. Popierał publicznie generała Wojciecha Jaruzelskiego.
Dorobek naukowy
Napisał kilka książek, kilkadziesiąt artykułów naukowych i publicystycznych. Jest także współautorem dzieł zbiorowych. Wychowawca kilku pokoleń historyków najnowszej historii Polski.
Witold Biegański, Leszek Grot Wkład żołnierza polskiego w zwycięstwo nad faszyzmem, Warszawa, „Książka i Wiedza”, 1984
Leszek Grot Przemiany rewolucyjne w krajach Europy Środkowej i Południowo-Wschodniej w latach 1944–1948: materiały międzynarodowego sympozjum naukowego zorganizowanego przez Polską Sekcję Wielostronnej Komisji Problemowej Akademii Nauk Krajów Socjalistycznych ds. Badania Dziejów Rewolucji Październikowej, Warszawa 1977
Leszek Grot, Tadeusz Konecki, Edward Nalepa Pokojowe dzieje wojska polskiego, Warszawa: WIH, 1988
Leszek Grot, List generałów: Rzecz o kłamstwie i chamstwie, Toruń 2003.
Wojskowa działalność Komunistycznej Partii Polski: Wstępem opatrzył i do druku przygotował Leszek Grot, Wojskowy Przegląd Historyczny, Warszawa, 1988
