Leopold Lewin

Leopold Lewin
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 lipca 1910
Piotrków Trybunalski

Data i miejsce śmierci

7 grudnia 1995
Warszawa

Zawód, zajęcie

poeta

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy Medal 30-lecia Polski Ludowej Order „Znak Honoru”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Grób Leopolda Lewina na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Leopold Lewin (ur. 28 lipca 1910 w Piotrkowie Trybunalskim, zm. 7 grudnia 1995 w Warszawie) – polski poeta oraz tłumacz poezji niemieckiej, rosyjskiej i radzieckiej.

Życiorys

W 1927 ukończył gimnazjum rządowe w Piotrkowie Trybunalskim, późniejsze I Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, a w 1928 w Wyższej Szkole Dziennikarskiej; obie uczelnie ukończył w 1931. Współpracował z miesięcznikiem „Dźwignia”[1]. W 1929 debiutował na łamach prasy jako poeta, zaś w 1931 opublikował pierwszy tom poetycki Wyrąb lasu. Współpracownik „Miesięcznika Literackiego”[2]. W latach 1931–1939 był aplikantem sądowym. W 1935 zdał egzamin sędziowski. Po krótkim okresie pracy w Ministerstwie Sprawiedliwości, do 1939 pracował jako dziennikarz w Warszawskiej Informacji Prasowej.

W latach 1939–1940 przebywał we Lwowie. Aresztowany w styczniu 1940 r. więziony przez Sowietów w latach 1940–1941, następnie skazany na pięć lat ciężkich robót pod Archangielskiem. Po zwolnieniu we wrześniu 1941 r. wstąpił do Armii Andersa. Od 1942 r. był pracownikiem Delegatury Ambasady RP w Dżambulu (Kazachstan). W czerwcu 1942 r. po zerwaniu stosunków polsko-sowieckich został ponownie aresztowany i skazany na karę śmierci pod zarzutem zdrady stanu. Po ułaskawieniu wstąpił do Związku Patriotów Polskich i został redaktorem naczelnym wydawnictwa Głównego Zarządu Politycznego Ludowego Wojska Polskiego[3]. W latach 1944–1946 służył w Ludowym Wojsku Polskim. W latach 1945–1948 był sekretarzem Związku Zawodowego Literatów Polskich. W latach 1946–1948 należał do PPS, od 1948 roku należał do PZPR[4].

W latach 1945–1948 był redaktorem działu literackiego dziennika „Robotnik", zaś w latach 1963–1970 był redaktorem tygodnika „Kultura". W latach 1970–1977 zastępca redaktora naczelnego miesięcznika „Literatura na Świecie". 23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[5].

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 4 rz. 2 m. 6)[6].

Odznaczenia i nagrody

W czasach PRL był odznaczony Krzyżem Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Medalem 30-lecia Polski Ludowej oraz radzieckim orderem Orderem „Znak Honoru”[4].

  • 1967 – nagroda II stopnia Ministra Obrony Narodowej
  • 1985 – nagroda miasta Warszawy

Twórczość

Autor m.in. wierszy z tzw. nurtu realizmu socjalistycznego (np. wiersz „Pieśń Partii Zjednoczonych"). Do najważniejszych zbiorów jego poezji należą: Wyrąb lasu (1931), Kora pisana (1933), Sen zimowy (1934), Sen o powrocie (1948), Poezje (1950), Żołnierska droga (1953), Poezje wybrane (1956), Wiersze z półwiecza (1981), Powracające wzruszenia (1984), Posłanie do wnuka (1985), Skrzydła wiatraków (1989), Obiecana i święta (1989).

Autor słów hymnu PZPR Pod sztandarami Marksa, Lenina[3].

Przypisy

  1. ↑ Bohdan Urbankowski, Czerwona msza czyli uśmiech Stalina, t. II, Warszawa 1998, s. 217.
  2. ↑ Marian Stępień, Miesięcznik Literacki, w: Literatura polska, przewodnik encyklopedyczny, t. I, Warszawa 1984, s. 667.
  3. ↑ a b Andrzej Dobosz: Panorama nowszej literatury polskiej. rp.pl, 2012-10-05. [dostęp 2023-04-01].
  4. ↑ a b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 529–530. ISBN 83-223-2073-6.
  5. ↑ Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/04.05.43 [b.n.s])
  6. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Bibliografia