Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana weterynarii. Podczas wojny polsko-bolszewickiej był przydzielony do Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. Awansowany do stopnia majora weterynarii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Służył na stanowisku starszego lekarza weterynarii w 5 pułku artylerii polowej w garnizonie Lwów. 15 sierpnia 1925 mianowany do stopnia podpułkownika weterynarii. Od 1 listopada 1925 pełnił funkcję komendanta Okręgowego Szpitala Koni nr VI we Lwowie. Od 31 grudnia 1927 sprawował stanowisko naczelnego lekarza weterynarii w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. 2 grudnia 1930 roku Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki nadał mu stopień pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów weterynaryjnych, w grupie lekarzy. Jednocześnie zezwolił mu na nałożenie oznak nowego stopnia przed 1 stycznia 1931 roku[2]. W 1931 uzyskał także tytuł naukowy doktora weterynarii. W tym roku ukazała się jego publikacja pt. Działanie zabiegów operacyjnych przy wwinięciu powiek[3][4].
W styczniu 1931 został wybrany prezesem zarządu Lwowskiego Oddziału Zrzeszenia Lekarzy Weterynaryjnych Rzeczypospolitej Polskiej[5]. Podczas XIV Zjazdu Lekarzy i Przyrodników Polskich w Poznaniu 12 września 1933 został członkiem zarządu głównego Zrzeszenia Lekarzy Weterynaryjnych RP[6]. W połowie 1937 uczestniczył w XV Zjeździe Lekarzy i Przyrodników Polskich we Lwowie[7].
Od 1938 do 1939 pełnił funkcję Głównego Inspektora Weterynarii w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych[8].
.png){kind=small}
