Leib Langfus (ur. w 1910 w Warszawie, zm. w 1944 w Auschwitz II – Birkenau^[1]) – żydowski więzień obozu Auschwitz-Birkenau pochodzenia polskiego. W relacji Załmena Lewentala wymieniany jako jeden z organizatorów buntu Sonderkommando w Krematorium IV z 1944 roku.

Urodził się w Warszawie, w 1910^[1]. Otrzymał tradycyjne wykształcenie żydowskie w jesziwie^[2][1]. W połowie lat trzydziestych, ożenił się z córką dajana Szmuela Josefa Rosentala z Makowa Mazowieckiego, zaś po śmierci teścia przejął po nim funkcję dajana w sądzie rabinicznym^[2].

W trakcie okupacji niemieckiej podczas II wojny światowej przebywał w getcie w Makowie Mazowieckim. W listopadzie 1942, Żydów z Makowa, wywieziono do Mławy, a stamtąd w grudniu tego samego roku deportowano do KL Auschwitz-Birkenau^[3]. Jego żonę i syna, zamordowano w komorze gazowej zaraz po przybyciu do obozu^[2].

W Auschwitz II – Birkenau, Langfus został wcielony do Sonderkommando, gdzie odpowiadał za dezynfekcję obciętych włosów, które następnie wysyłano do Niemiec^[2]. Należał do organizatorów buntu Sonderkommando z 7 października 1944 roku^[4][5][6]. Uważa się, że Langfus został zamordowany 26^[7] lub 27 listopada 1944^[4][7].

Po wojnie odnaleziono na terenie Birkenau, rękopis relacji Langfusa z czasu pobytu w obozie^[4][8]. W kwietniu 1945 roku Gustaw Borowczyk odnalazł pamiętnik Langfusa w ruinach krematorium nr 3 i ukrył rękopis na strychu swojego domu. Rękopis został ujawniony w 1970, a w 1972 dr Roman Pytel, przetłumaczył go z jidisz na język polski. W tym samym roku, teks Langfusa został również wydany po niemiecku^[7].

W styczniu 2020 roku w Makowie Mazowieckim, reportaż na temat udziału Langfusa w buncie Sonderkommando, realizowała japońska telewizja NHK^[3].