Wielokrotna złota medalistka CARIFTA Games oraz mistrzostw Ameryki Środkowej i Karaibów w kategoriach wiekowych U18 i U20, mistrzyni obu Ameryk juniorów.
Kariera
Pierwszy start Bahamki miał miejsce na rozgrywanych w Nassaumistrzostwach Ameryki Środkowej i Karaibów U18 w 1980 roku, gdzie wywalczyła złoty medal w rzucie dyskiem i srebrny medal w konkurencji pchnięcia kulą (o wadze 3 kg). Startowała również w CARIFTA Games (w latach 1981–1984), zdobywając na nich łącznie jedenaście złotych medali igrzysk. W 1981 roku zadebiutowała na seniorskiej międzynarodowej imprezie lekkoatletycznej, wtedy na mistrzostwach Ameryki Środkowej i Karaibów w Santo Domingo otrzymała dwa brązowe medale (w konkurencjach rzutu dyskiem i pchnięcia kulą). Z powodzeniem startowała także na mistrzostwach Ameryki Środkowej i Karaibów w kategorii wiekowej U20, między innymi zdobyła dwa złote medale na czempionacie w 1984 roku. Dwa razy w karierze udało się jej zdobyć medal mistrzostw panamerykańskich U20, na czempionacie rozgrywanym także w 1984 roku[2].
W 1987 roku wystąpiła na mistrzostwach świata w Rzymie. Od tego momentu startowała praktycznie wyłącznie w konkurencji rzutu oszczepem. W debiucie na mistrzostwach globu seniorów odpadła w eliminacjach, nie zaliczając żadnej próby[3]. Rok później zaliczyła olimpijski debiut, na igrzyskach olimpijskich w Seulu uzyskała w eliminacjach wynik 60,02 m – z nim uplasowała się na 8. miejscu w grupie i jednocześnie nie zakwalifikowała się do finału[4].
Po ośmiu latach przerwy ponownie próbowała sił na igrzyskach olimpijskich. Na igrzyskach w Atlancie najlepszą z trzech prób był rezultat 58,48 m, z którym zajęła 8. miejsce w eliminacjach, ale ponownie nie zdołała awansować do finału[1][5]. Nie weszła także do finału konkursu rzutu oszczepem rozgrywanych w ramach igrzysk olimpijskich w Sydney, w eliminacjach uzyskała rezultat 58,36 m, który dał jej 8. miejsce w grupie eliminacyjnej i 16. miejsce w gronie wszystkich lekkoatletek[6].
W 2002 roku sięgnęła po złoty medal igrzysk Wspólnoty Narodów, natomiast rok później pierwszy raz awansowała do finału mistrzostw świata, zajmując w tej fazie zmagań 8. miejsce. Była uczestniczką pierwszego w historii Światowego Finału IAAF, w ramach którego uplasowała się na 4. miejscu[3].
W 2004 roku na igrzyskach olimpijskich w Atenach uzyskała w eliminacjach wynik 61,22 m plasujący ją na 2. miejscu w grupie (przegrała jedynie z Nikolą Brejchovą). Tym samym zakwalifikowała się do finału, w ramach którego zdołała uzyskać jeszcze lepszy rezultat – 62,77 m, z nim ostatecznie zajęła 6. miejsce w klasyfikacji końcowej zmagań[7]. Były to zarazem jedyne igrzyska, w których reprezentantce Bahamów udało się wejść do finału[8].
Na mistrzostwach świata w Helsinkach również udało się jej awansować do finału, tym razem zakończyła rywalizację na 10. miejscu. Dwa lata później na światowym czempionacie w Osace nie zdołała awansować do finału, w grupie eliminacyjnej zajęła 11. miejsce[3].
W piątym olimpijskim występie, który miał miejsce w Pekinie, uzyskała w eliminacjach wynik 57,36 m plasujący ją 9. miejscu w grupie, jak również 20. miejscu w gronie wszystkich oszczepniczek[9].
W 2009 roku zdobyła ostatni w karierze medal międzynarodowych zmagań lekkoatletycznych – był nim czwarty brązowy medal mistrzostw Ameryki Środkowej i Karaibów. Po raz ostatni w imprezie lekkoatletycznej wystąpiła 23 czerwca 2012 roku na mistrzostwach Bahamów, wówczas Eve udało się wywalczyć złoty medal czempionatu[3].
W trakcie swej kariery sportowej sięgnęła również po trzynaście tytułów mistrzyni kraju, w latach 1998-2012, jeden ze złotych medali wywalczyła w konkurencji rzutu starym modelem oszczepu[3].
Rekordy życiowe
Rekord życiowy zawodniczki to 63,73 m i został ustanowiony 22 kwietnia 2000 roku w Nashville. Do 6 czerwca 2024 był rekordem Bahamów w tej konkurencji lekkoatletycznej[3].
.svg){kind=small}
