Latarnia jest administrowana przez Urząd Morski w Szczecinie i jest udostępniona do zwiedzania.
Cały obiekt latarni składa się z trzech części. Wieża latarni jest zbudowana z ceramicznej cegły. Od strony północnej i południowej przylegają do niej dwukondygnacyjne budynki z czerwonej cegły, w których mieszczą się urządzenia radiolatarni oraz pomieszczenia dla obsługi. Kiedyś w budynkach mieszkali latarnicy z rodzinami, dbając o to, aby latarnia nigdy nie zgasła. W laternie jako źródło światła zainstalowano aparat Fresnela I klasy.
Zmieniacz dwupozycyjny, zawiera dwie nowe żarówki, każda po 1000 W. Świeci tylko jedna z nich a po przepaleniu automatycznie wymieniana jest na drugą[10], przedtem były żarówki o mocy 4200 W.
W XVII wieku nie istniała w Świnoujściu jeszcze żadna latarnia, ale jej funkcję pełniło ognisko o dużych rozmiarach palone na wzniesieniu w Chorzelinie. Pierwsza latarnia morska w Świnoujściu powstała w 1805 roku. Stała na głowicy falochronu i zbudowana była z desek i luster. W 1828 roku została w jej miejscu postawiona nowa, tym razem stalowa[12].
Budowę obecnej latarni rozpoczęto w 1854 roku[2] i trwała niecałe trzy lata. Uruchomiono ją 1 grudnia1857 roku[2]. W owych czasach była godnym podziwu osiągnięciem budowlanym. Do 1902 roku wieża latarni od dolnej galerii aż do galerii górnej, miała kształt ośmioboku zwężającego się ku górze i zbudowana była z żółtej licowanej cegły[2]. Grubość ścian wynosiła 1,7 metra nad galerią dolną do 1,3 metra przy galerii górnej. Do 1945 roku była to najwyższa latarnia morska na terytorium Niemiec[13].
Latarnia morska w Świnoujściu jest wyposażona w światło sektorowe[14].
Ciężkie warunki atmosferyczne, jakie panują w Świnoujściu spowodowały znaczne ubytki cegły, w związku z czym w latach 1902–1903 przeprowadzono kapitalny remont wieży[2]. Ponieważ okazało się, że najbardziej zniszczone były cegły na krawędziach, postanowiono zmienić kształt wieży z ośmiokątnego na okrągły[2]. Wokół wieży zbudowano na jej całej wysokości silne, drewniane rusztowanie i postępując od góry zdjęto całą okładzinę a następnie przystąpiono do murowania nowego płaszcza z cegły klinkierowej postępując odwrotnie to znaczy od dołu do góry[12]. W tej postaci latarnia przetrwała do dzisiaj[2].
W czasie II wojny światowej 12 marca 1945 roku podczas alianckiego bombardowania lotniczego wybuchające w jej pobliżu bomby spowodowały pęknięcia korpusu wieży. Dopiero po 14 latach, w 1959 roku kolumna została wzmocniona zastrzykami zespalającymi spękane mury[12].
Zapylenie atmosfery chemikaliami przeładowywanymi na statki w otaczającym porcie spowodowało, że okładzina kolumny wieży latarni uległa ponownie znacznemu zniszczeniu. Od listopada 1998 roku do wiosny 2000 roku przeprowadzono remont, który objął całą budowlę czyli wieżę z przyległymi do niej dwukondygnacyjnymi budynkami[12].
Latarnia została udostępniona do zwiedzania 5 sierpnia2000 roku.
Radiolatarnia
Od 1958 roku latarnia pełni rolę radiolatarni[2]. Została wyłączona 10 listopada 1999 roku.[15]
W 2013 roku była jedną z dwóch[16][c] działających radiolatarni morskich na polskim wybrzeżu. Wyposażona w nadajnik radiolatarni – wysyłała sygnał rozpoznawczy S (• • • według alfabetu Morse’a)[16]
5 sierpnia 2000 – udostępnienie latarni do zwiedzania
1 października 2015 – testowanie nowego źródła światła: nowa żarówka metalohalogenkowa o mocy 1000 watów i napięciu 230 woltów. Pozostałe dane bez zmian[17].
↑Z taką dokładnością i w taki sposób (czyli 53°54,96′ oraz 14°17,05′) podawane są współrzędne w angielskich Spisach Świateł. W polskim Spisie Świateł tom I od 1966 r. jest 53 55.0 oraz 14 17.1
↑Pub. 116 List of lights jest niemiarodajnym (niewiarygodnym) źródłem informacji, nie do końca aktualnym we wszystkich sprawach. Dla polskiego wybrzeża najważniejszym źródłem są publikacje nautyczne wydawane przez BHMW w Gdyni, tutaj Spis radiostacji nautycznych część 1, w którym nie ma nic o włączonych (działających) radiolatarniach na polskim wybrzeżu. Lepszym źródłem w języku angielskim jest brytyjski Admiralty List of Radio Signals w 6 tomach.