Lancashire Heeler

Lancashire Heeler
Inne nazwy	Ormskirk Terrier
Kraj patronacki	Wielka Brytania
Wymiary
Wysokość	25–31 cm
Masa	3–6 kg
Multimedia w Wikimedia Commons

Lancashire Heeler – jedna z ras psów, zaliczana przez brytyjski Kennel Club do grupy psów pasterskich.

Dokładne pochodzenie rasy nie jest jasne. Istnieje możliwość, że są spokrewnione z psami rasy welsh corgi, jednak część miłośników rasy uważa, że wywodzą się od psów hodowanych lokalnie.^[1]

W okolicach Ormskirk Lancashire Heeler był od dawna trzymany jako pies zaganiający bydło. Do jego zadań należało m.in. pędzenie bydła oraz owiec do rzeźni. Sposób w jaki pracowały te psy był zbliżony do pracy psów pasterskich z Entlebuch oraz Appenzell i polegał on na podchwytywaniu bydła za pęcinę, bez wyrządzania szkody zwierzęciu (nazwa heeler pochodzi od angielskiego słowa heel - pięta). Pierwsze pisemne wzmianki o małych psach rzeźnickich występują w Books of St. Albans z roku 1486. Wiadomo jednak, że niewielkie psy istniały w Wielkiej Brytanii jeszcze przed podbojem wysp przez Rzymian. W zbiorze praw walijskich z 920 roku można zaś znaleźć wzmianki o psach pracujących przy stadzie i o zwierzętach domowych.^[1]

Według Hucka istniały dwie odmiany heelrów, opisywane jako podobne do Corgi:

• ormskirk-heeler, odmiana o umaszczeniu czarnym z brązowymi znaczeniami i spotykana jeszcze do 1955 roku w rejonach Ormskirk^[2]
• Lancashire heeler, ta odmiana miała umaszczenie czarnobrązowe, o bardziej lisiej głowie i posiadała silną skłonność do aportowania

Heelery były chętnie wykorzystywane przez mieszkańców Lancashire. Doskonale sprawdzały się jako psy myśliwskie, a także jako zwierzęta do zaganiania zwierząt na pastwiskach oraz do rzeźni. Rasa była najbardziej popularna na przełomie XVIII i XIX wieku, kiedy masowo sprowadzano owce z Irlandii, do czego przyczyniła się epidemia wśród stad w latach 1830–1830.^[1]

W drugiej połowie XX wieku podjęto prace nad standaryzacją rasy oraz ustabilizowaniem hodowli. W roku 1978, z inicjatywy Gwen Mackingtosh, powstał Heeler-Club w Norfolku, a w 1981 Kennel Club uznał Lancashire Heeler jako samodzielną rasę psów zaliczanych do pasterskich.

Lancashire heeler jest psem małym o mocnym i prostym grzbiecie. Kończyny są krótkie, a ogon wysoko osadzony. Jeśli nie jest skrócony, to pies nosi go nisko, lekko zawinięty na końcu. Uszy są rozstawione szeroko, podobnie stojące jak u Corgi. Mogą lekko się załamywać do przodu.

Włos u tej rasy jest twardy i nie wymaga specjalnej pielęgnacji. Podczas okresu zimowego włos dłuższy i gęściejszy może tworzyć kryzę i portki. Umaszczenie podstawowe dla tych psów to czarne podpalane na pysku i łapach. Jest dopuszczalne występowanie jednej białej łaty na klatce piersiowej, inne białe znaczenia nie są dozwolone.

Lancashire heeler jest współcześnie głównie psem rodzinnym i stróżującym, sprawdzającym się w miniagility. Dawniej oprócz funkcji pasterskich i stróżujących, służył także jako tępiciel gryzoni. Był także wykorzystywany jako pies do polowania na króliki^[3].

We wzorcu rasy Lancashire heeler jest określany jako pies silny i niezwykle aktywny. Posiada silny instynkt pasterski, jest psem towarzyskim i o wysokim stopniu posłuszeństwa. Wymaga zapewnienia mu codziennej, sporej dawki ruchu. Mają bardzo wylewny charakter. Podczas zagarniania stada wykonują swoje zadanie podgryzając zwierzęta w nogi, stąd z resztą jego nazwa: heeler, pochodząca od angielskiego słowa pięta.^[1]

• Eva-Maria Krämer "Rasy psów", Oficyna Wydawnicza Multico, Warszawa 2003, ISBN 83-7073-372-7
• Hans Räber "Encyklopedia psów rasowych" tom I, Oficyna Wydawnicza Multico, Warszawa 1999, ISBN 83-7073-158-9
• David Alderton "Psy", Wydawnictwo: Hachette Livre Polska sp. z o.o., Warszawa 2006, ISBN 83-7184-585-5