Kwatera (dowództwo)

Ten artykuł dotyczy wojska. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Kwatera – siedziba dowództwa, np. Kwatera Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych w Mamerkach, Kwatera Dowództwa Operacyjno-Strategicznego Unii Europejskiej[1], Kwatera Główna Dowództwa 2 Korpusu[2].

W znaczeniu historycznym

W przeszłości pojęcie to oznaczało naczelne dowództwo lub dowództwo wielkiej jednostki w czasie wojny. W języku rosyjskim Kwatera Główna Naczelnego Dowództwa określana jest mianem Stawka.

W Armii II Rzeczypospolitej wszystkie dowództwa od brygady wzwyż określano mianem kwatery głównej:

  • Kwatera Główna Naczelnego Wodza,
  • Kwatera Główna Armii,
  • Kwatera Główna Samodzielnej Grupy Operacyjnej,
  • Kwatera Główna Grupy Operacyjnej,
  • Kwatera Główna Dywizji,
  • Kwatera Główna Brygady.

Kwatera główna dzieliła się w polu na dwa rzuty. Do pierwszego rzutu wchodzili: dowódca, sztab, dowódcy broni (rodzajów wojsk), dowódca etapów, dowódca żandarmerii, komendant kwatery głównej oraz część oddziału sztabowego z niezbędnym aparatem gospodarczym. Do drugiego rzutu wchodzili kwatermistrz i jego sztab oraz szefowie służb.

Pododdziały obsługi i ochrony dowództwa armii (SGO) tworzyły trzeci rzut jej kwatery głównej. W skład III rzutu wchodziły następujące pododdziały:

  • kompania asystencyjna,
  • kolumna samochodów osobowych,
  • sąd polowy dla jednostek pozadywizyjnych,
  • poczta polowa,
  • pluton pieszy żandarmerii,
  • pluton karabinów maszynowych,
  • kompania gospodarcza.

Dla każdej armii (SGO) przewidziano jeden komplet pododdziałów łączności złożony z:

  • kompanii radio,
  • kompanii stacyjna,
  • kompanii telefoniczno-budowlana,
  • dwóch kompanii telefoniczno-kablowych,
  • drużyny gołębi pocztowych,
  • parku łączności.

Przypisy

  1. ↑ https://dziennikpolski24.pl/unijne-wojsko-bedzie-dowodzone-z-krakowa-zdjecia/ar/9096746
  2. ↑ Kwatera Główna Dowództwa 2 Korpusu – krzyz.montecassino.eu [online], montecassino.eu [dostęp 2024-04-23] (pol.).

Bibliografia

  • Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 187. ISBN 83-11-06229-3.
  • Mała Encyklopedia Wojskowa, tom II (K – P), Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1970.
  • Jan Orzechowski, Dowodzenie i sztaby. Okres międzywojenny 1918–1939, t. III, Warszawa: Wydaw. Min. Obrony Narodowej, 1980, ISBN 83-11-06533-0, OCLC 830232975.