Kurnikówka

Kurnikówka
Ilustracja
Polana Kurnikówka i widok na Beskid Sądecki
Państwo

 Polska

Wysokość

694 m n.p.m.

Pasmo

Pieniny, Pieninki

Sąsiednie szczyty

Ociemny Wierch, Białe Skały

Położenie na mapie gminy Krościenko nad Dunajcem
Mapa konturowa gminy Krościenko nad Dunajcem, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Kurnikówka”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Kurnikówka”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Kurnikówka”
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego
Mapa konturowa powiatu nowotarskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Kurnikówka”
Ziemia49°25′32,6″N 20°25′26,0″E/49,425722 20,423889

Kurnikówka – przełęcz (694 m) i polana w Pieninach, w grani Pieninek, pomiędzy Ociemnym Wierchem (740 m) i Białymi Skałami, na niektórych mapach nazywanymi Sutrówką (749 m)[1]. Dawniej z przełęczy Kurnikówka prowadziła leśna ścieżka do doliny Pieńskiego Potoku. Obecnie jest to obszar Pienińskiego Parku Narodowego, a Dolina Pienińskiego Potoku jest obszarem ochrony ścisłej.

Opis polany

Polana Kurnikówka znajduje się na północnych stokach pod przełęczą w granicach Krościenka nad Dunajcem w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim[2]. Rozciąga się z niej widok na Pasmo Radziejowej w Beskidzie Sądeckim[3]. Przez przełęcz Kurnikówka oraz górnym i dolnym skrawkiem polany prowadzą dwa szlaki turystyczne[1].

Polana ma długość 350 m, średnią szerokość 150 m, powierzchnię 5,18 ha i nachylona jest na północny wschód[4].

Przyroda

Z rzadkich w Polsce roślin na polanie rośnie storczyk drobnokwiatowy[5]. W latach 1987–1988 znaleziono tu bardzo rzadkie, w Polsce zagrożone wyginięciem gatunki porostów: pałecznik jodłowy Calicium abietinum i krwawiec pajęczynowaty Haematomma ochroleucum[6].

Bogata mykobiota. W 1992 r. znaleziono tutaj 93 gatunki grzybów, w tym rzadkie w Polsce wilgotnice (9 gatunków, m.in. wilgotnicę szarą Gliophorus irrigatus), gąsówkę szarobrązową (Lepista luscina), koralownika białawego (Ramariopsis kunzei), Clitocybe radicellata, dzwonkówkę kosmkowatą (Entoloma sericellum), goździeńca przydymionego (Clavaria fumosa), stożkownicę czapeczkowatą (Porpolomopsis calyptriformis), purchawkę łatkowatą (Lycoperdon mammiforme), pasożytniczego maczużnika główkowatego (Tolypocladium capitatum) i maczużnika nasięźrzałowego (Tolypocladium ophioglossoides). Zdaniem Barbary Gumińskiej aby zachować dotychczasowy, bogaty skład gatunkowego grzybów na tej polanie, powinna być co roku (ewentualnie co dwa lata) koszona, a siano winno być z niej usuwane[4].

Szlak turystyki pieszej

szlak turystyczny niebieski ze Szczawnicy przez przewóz promowy (Nowy Przewóz) na drugą stronę Dunajca. Dalej Sokolą Percią przez Sokolicę, przełęcz Sosnów, Czertezik, Czerteż i Kurnikówkę na Bajków Groń. Czas przejścia od przeprawy promowej na Bajków Groń: 2:30 godz., ↓ 2:15 godz.
szlak turystyczny zielony z Krościenka na przełęcz Burzana. Czas przejścia 1 godz., ↓ 45 min[1]

Przypisy

  1. ↑ a b c Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008, s. 1.
  2. ↑ Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2022-01-21].
  3. ↑ Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, s. 187, ISBN 83-915859-4-8.
  4. ↑ a b Barbara Gumińska, Grzyby wybranych łąk w Pienińskim Parku Narodowym – stan aktualny i warunki jego zachowania [online], Pieniński Park Narodowy. Pieniny – Przyroda i Człowiek 2, 1992, s. 65–70 [dostęp 2024-10-30].
  5. ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.
  6. ↑ Józef Kiszka, Zbigniew Szeląg, Porosty (Lichenes) polan Pienińskiego Parku Narodowego – zagrożenie i ochrona, „Pieniny – Przyroda i Człowiek”, 2, Kraków 1992, s. 55–63.
Opisana panorama widokowa z Kurnikówki
Polany Pienin Centralnych