Zabytkowy budynek przy Seminaryjnej 1Fragment zabytkowego budynku szpitala z 1885 rokuSanatorium w Smukale – od lat 90. XX w. w strukturach szpitaladr Alfred Sokołowski – patron szpitala w latach 1953-1992
Szpital dysponuje dwoma obiektami: rozbudowanymi obiektami dawnego Szpitala Diakonisek przy ul Seminaryjnej 1 (1885) i obiektem byłego Sanatorium dla Płucnochorych przy ul Meysnera 9 w Smukale (1904)[1]. W lecznicy funkcjonuje 7 oddziałów oraz Wojewódzka Przychodnia Gruźlicy i Chorób Płuc, natomiast w Smukale 2 oddziały oraz w oddzielnym pawilonie, oddział leczenia gruźlicy płuc[1].
Szpital jest jedną z najstarszych lecznic w Bydgoszczy. Oddano go do użytku 9 grudnia 1885 roku dzięki środkom ofiarowanym przez Ludwikę Giese-Rafalską – właścicielkę majątku Rupienica[2], z zastrzeżeniem, by pielęgnowaniem chorych zajmowały się siostry diakoniski z kościoła ewangelickiego[3]. Teren pod budowę (1 ha) nieodpłatnie przekazały władze miasta. Obok powstał także dom opieki dla samotnych kobiet przy ul. Szubińskiej (ob. Wojskowa Komenda Uzupełnień). Budynki powstały według projektu miejskiego radcy budowlanego Wilhelma Lincke[4]. W powstałym 40-łóżkowym szpitalu funkcjonowały oddziały: chirurgiczny i wewnętrzny. W 1900 r. placówkę rozbudowano do 68 łóżek, a w 1902 r. obok budynku głównego wybudowano barak z 25 łóżkami dla zakaźnie chorych[3]. Środki na rozbudowę pochodziły od niemieckich darczyńców i władz miasta.
W okresie okupacji szpital służył leczeniu żołnierzy Wehrmachtu. Po wojnie mieścił się początkowo w 2 barakach, ponieważ gmach główny był zajęty przez Wojskowy Szpital Ewakuacyjny[3]. W 1949 r. oddział zakaźny przeniesiono do Szpitala Obserwacyjno-Zakaźnego przy ul. św. Floriana, a obiekt przekształcono w Miejski Szpital Płucno-Chorych ze 144 łóżkami[5]. Dyrektorem został dr med. Władysław Baranowski. Część personelu szpitala stanowiły siostry zakonne stopniowo wymieniane na pielęgniarki świeckie.
W 1953 r. placówce nadano patrona dr Alfreda Sokołowskiego – pioniera ftyzjatrii i sanatoryjnego leczenia gruźlicy. W 1954 r. dyrektor Władysław Baranowski podjął nieudaną próbę przejęcia dla szpitala sąsiedniego okazałego budynku Seminarium Nauczycielskiego[2].
W 1959 r. zlikwidowano baraki i rozpoczęto budowę nowego obiektu szpitalnego, przylegającego do zabytkowego budynku. Łączna liczba łóżek zwiększyła się do 220[2]. Na czas przebudowy (do 1964) chorych przeniesiono do budynku przy ul. Stawowej. W 1975 r. w szpitalu znalazła siedzibę Klinika Ftyzjo-Pulmonologii Filii Akademii Medycznej w Gdańsku (od 1985 Akademia Medyczna w Bydgoszczy). Utworzono wówczas Przeciwgruźliczy Specjalistyczny Zespół Opieki Zdrowotnej (ZOZ). W skład ZOZ-u wchodziły trzy obiekty: Wojewódzka Przychodnia Gruźlicy i Chorób Płuc przy Gimnazjalnej 11, Wojewódzki Szpital Płucnochorych im. Alfreda Sokołowskiego oraz Sanatorium Przeciwgruźlicze w Smukale.
W 1992 r. szpital przemianowano na Wojewódzki Szpital Gruźlicy i Chorób Płuc[3]. W 1999 r. powstało pierwsze w kraju Centrum Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc i Niewydolności Oddychania[2]. W 2000 r. do budynku szpitala przeniesiono Wojewódzką Przychodnię Gruźlicy i Chorób Płuc, w przejętym Sanatorium dla Płucnochorych w Smukale utworzono Oddział Leczenia Gruźlicy, a w 2004 r. także Oddział Rehabilitacji. W 2003 r. zmieniono nazwę szpitala na Kujawsko-Pomorskie Centrum Pulmonologii[3].
W 2021 rozpoczęto podwyższanie o jedną kondygnację jednego z budynków kompleksu przy ul. Seminaryjnej, co umożliwi przeniesienie tam w przyszłości oddziału dla chorych na gruźlicę[6].
Nazwy
1885-1920 – Zakład Diakonisek Fundacji im. L. Giese-Rafalskiej
1920-1939 – Szpital im. Ludwiki Giese-Rafalskiej
1939–1940 – Szpital Miejski II – Szpital Diakonisek
1945–1949 – Szpital Zakaźny (z Oddziałem Gruźlicy)
1949-1953 – Miejski Szpital Płucno-Chorych w Bydgoszczy
↑ abOceniamy szpitale w regionie. Artykuł Gazety Pomorskiej z 1 marca 2014 roku
↑ abcdeBoguszyński Mieczysław: Od warsztatu balwierskiego do szpitala klinicznego. Towarzystwo Miłośników Miasta Bydgoszczy. Bydgoszcz 2008. ISBN 978-83-926423-0-5
↑ abcdefEncyklopedia Bydgoszczy, t. 5. Medycyna. praca zbiorowa pod red. Włodzimierza Jastrzębskiego. Towarzystwo Miłośników Miasta Bydgoszczy. Bydgoszcz 2011. ISBN 978-83-926423-3-6, s. 108
↑Bogna Derkowska-Kostkowska: Miejscy radcy budowlani w Bydgoszczy w latach 1871-1912. [w:] Materiały do Dziejów Kultury i Sztuki Bydgoszczy i Regionu. zeszyt 12. Pracownia Dokumentacji i Popularyzacji Zabytków Wojewódzkiego Ośrodka Kultury w Bydgoszczy 2007. ISSN 1427-5465
