Budowę okrętów zamówiono w czerwcu 1889[1]. Były to średniej wielkości krążowniki pancerne, w niektórych publikacjach określane błędnie jako krążowniki pancernopokładowe z uwagi na mało rozległy pancerz burtowy. Ogólnie poziom ochrony okrętów był słaby - burty były chronione jedynie przez gruby, lecz wąski pas pancerny w rejonie linii wodnej, na ok. 2/3 długości kadłuba, obejmujący śródokręcie (większa część dość wysokich burt nie była wobec tego chroniona w żaden sposób). Nad pasem był płaski pokład pancerny, zakrzywiony w dół na dziobie i rufie (poza pasem pancernym)[1]. Ponadto opancerzona była artyleria głównego kalibru umieszczona w dwóch zakrytych barbetach[2] oraz wieża dowodzenia(inne języki). Słabością okrętów była także nie najlepsza jakość artylerii systemu Hontoria. Podczas wojny amerykańsko-hiszpańskiej okręty te miały nieoczyszczone dna z obrastających je organizmów, co spowodowało znaczny spadek ich prędkości[3].
Na początku 1898 roku "Vizcaya" odbył kurtuazyjną wizytę w Nowym Jorku, po czym powrócił do Hiszpanii. Wszystkie trzy okręty weszły następnie w skład eskadry kontradmirał Cervery wysłanej w kwietniu 1898 z Hiszpanii na Kubę w obliczu rysującego się konfliktu Hiszpanii ze Stanami Zjednoczonymi. "Infanta Maria Teresa" była okrętem flagowym eskadry. Dowódcą "Infanta Maria Teresa" był Victor Concas, dowódcą "Vizcaya" -Don Antonio Eulate, a dowódcą "Almirante Oquendo" był kapitan Lagaza.
29 maja 1898 eskadra została zablokowana przez siły amerykańskie w porcie Santiago de Cuba. Podczas próby przedarcia się przez blokadę 3 lipca 1898, doszło do bitwy pod Santiago de Cuba, w której wszystkie trzy okręty typu Infanta Maria Teresa zostały zatopione na płytkiej wodzie u wybrzeży Kuby na skutek ostrzału artyleryjskiego amerykańskich okrętów.
Amerykanie próbowali następnie podnieść okręt "Infanta Maria Teresa" i wcielić do swojej marynarki, lecz zatonął on przy próbie holowania.
Dane techniczne
Uzbrojenie:
2 działakalibru280 mm Hontoria 28 cm/35 Model 1883, długość lufy L/35 kalibrów (w 2 zakrytych barbetach na dziobie i rufie, 2xI)
10 dział kalibru 140 mm Hontoria (w stanowiskach na burtach)
8 dział kalibru 57 mm Hotchkiss (lub Nordenfelt)[4]
(ang.) Robert Gardiner, Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway's All The World's Fighting Ships 1880-1905. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1979, s. 382. ISBN 978-0-85177-133-5.
