Krytyka czystego rozumu (tytuł oryginału niem. Kritik der reinen Vernunft) – praca Immanuela Kanta, wydana po raz pierwszy w 1781 roku w Rydze (wydanie A), znacznie zmieniona w drugim wydaniu (wydanie B, 1787)[1], uważana za jedną z najważniejszych prac w dziedzinie filozofii[2].
Obok Krytyki praktycznego rozumu i Krytyki władzy sądzenia tworzy krytyczną filozofię Kanta, w której starał się on badać filozoficzne podstawy poznania. Głównym celem Krytyki czystego rozumu jest odpowiedź na pytanie, czy metafizyka jest możliwa i jakie są granice ludzkiego poznania. W tym celu bada on poszczególne władze poznawcze człowieka[2]. Założenia przedstawione w Krytyce czystego rozumu zostały następnie wyłożone w skróconej i bardziej przystępnej formie w Prolegomenach.
Książka przez dłuższy czas nie była znana poza środowiskami akademickimi, stopniowo jednak zdobywała rozgłos. Stała się jednym z podstawowych dzieł filozofii niemieckiej oraz podstawą rodzącego się wówczas niemieckiego idealizmu filozoficznego, jak i punktem odniesienia dla późniejszych ruchów w ramach filozofii.
Dzieło zostało umieszczone w index librorum prohibitorum dekretem z 1827 roku[3].
W Polsce ukazały się trzy przekłady Krytyki: Piotra Chmielowskiego (1904), Romana Ingardena (1957) i Mirosława Żelaznego (2013).
Przypisy
- ↑ Holzhey i Murdoch 2005 ↓, s. 96.
- ↑ a b Holzhey i Murdoch 2005 ↓, s. 95.
- ↑ Index librorum prohibitorum Ssmi D.N. Leonis XIII iussu et auctoritate recognitus et editus : praemittuntur constitutiones apostolicae de examine et prohibitione librorum, Rzym 1900, s. 171.
Bibliografia
- HowardH. Caygill HowardH., Kant Dictionary, Blackwell Publishing, 2000, s. 144-149 .
- HelmutH. Holzhey HelmutH., VilemV. Murdoch VilemV., Historical Dictionary of Kant and Kantianism, Lanham, Maryland – Toronto – Oxford: The Scarecrow Press, Inc, 2005, s. 95-98 .
Linki zewnętrzne
