Krystyna Wanda Wilkowska-Chomińska^[1] (ur. 27 września 1920 w Radomsku, zm. 3 stycznia 2003^[2] w Falenicy^[3]) – polska muzykolożka.

Razem z mężem Józefem Michałem Chomińskim publikowali wspólne prace z dziedziny teorii i historii muzyki (Formy muzyczne, Historia muzyki, Historia muzyki polskiej)^[4]. Jej samodzielna działalność skupiała się na twórczości Fryderyka Chopina (w początkowym okresie działalności) oraz polskiej muzyce dawnej^[5][6].

Rodzicami Krystyny Wilkowskiej byli Romuald Wilkowski i Eugenia z domu Trusow. Od 1932 do 1937 uczyła się gry na fortepianie w bydgoskim konserwatorium. W 1937 ukończyła Miejskie Żeńskie Katolickie Gimnazjum Humanistyczne w Bydgoszczy. W tym samym roku otrzymała II nagrodę na ogólnopolskim konkursie języka francuskiego organizowanym przez francuski rząd. W latach 1937–1939 w Poznaniu studiowała grę na fortepianie na tamtejszej uczelni muzycznej oraz filologię polską i muzykologię na tamtejszym uniwersytecie. W tym czasie prowadziła audycje muzyczne dla Radia Poznań^[7].

Po wybuchu II wojny światowej, próbując przedostać się z Poznania do Warszawy, została aresztowana i osadzona w obozie w Fordonie, skąd zbiegła na początku 1940. W Warszawie została aresztowana w łapance. Pracowała jako robotnica przymusowa w zakładach lotniczych w Mielcu, skąd zbiegła 15 kwietnia 1940. Po ponownym przedostaniu się do Warszawy uczestniczyła w tajnym nauczaniu oraz uczyła zarobkowo gry na fortepianie. 30 sierpnia 1944 uzyskała absolutorium na Uniwersytecie Ziem Zachodnich^[7]. Po wybuchu powstania warszawskiego, od 8 sierpnia do 23 września 1944, była sanitariuszką w szpitalu zorganizowanym w seminarium duchownym przy kościele prokarmelickim na Krakowskim Przedmieściu^[8]. W połowie sierpnia służyła również w punkcie ratowniczo-sanitarnym przy ulicy Bednarskiej^[9].

Po upadku powstania prowadziła, do kwietnia 1945, ambulatorium w gminie Radziechowice. Wiosną 1945 została magistrem filozofii Uniwersytetu Poznańskiego w zakresie filologii polskiej (muzykologia jako przedmiot poboczny). Następnie, do października 1948 pracowała w Komisji Programowej Szkolnictwa Muzycznego Ministerstwa Kultury i Sztuki. W 1948 prowadziła w ministerstwie referat ds. naukowych w Departamencie Twórczości Artystycznej. Od 1949 do 1952 była starszą asystentką w Zakładzie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego^[5]. W lutym 1950 z przyczyn zdrowotnych zrezygnowała, podobnie jak jej mąż, z możliwości pracy jako wykładowca w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie^[10].

W latach 50. wyjeżdżała do Francji i Wielkiej Brytanii jako stypendystka^[6]. Od 1951 do 1968 była sekretarzem redakcji serii Monumenta Musicae in Polonia^[11]. W 1956 została sekretarzem redakcji „Rocznika Chopinowskiego” (pełniła tę funkcję do 1969^[6])^[12]. W 1964 ukazał się pierwszy tom z serii Monumenta Musicae in Polonia, który zawierał faksymile tabulatury Jana z Lublina w jej opracowaniu^[13]. W 1965 uzyskała na poznańskim Uniwersytecie stopień doktora na podstawie pracy „Twórczość Mikołaja z Krakowa”, napisanej pod kierunkiem Włodzimierza Poźniaka, która dwa lata później wydana została przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne^[5]. W 1978 z własnej inicjatywy zrezygnowała z ujawnienia współautorstwa monografii Chopin wydanej przez PWM pod nazwiskiem jej męża^[14].

Zmarła 3 stycznia 2003 w Falenicy z powodu zawału serca. Pochowana została na cmentarzu w Aleksandrowie^[3].

W dzieciństwie mieszkała w Wołkowysku. Jej ojciec zmarł, kiedy Wilkowska miała 13 lat. 20 sierpnia 1949 we wrocławskim kościele Świętej Rodziny wyszła za mąż za Józefa Michała Chomińskiego^[7]. Zamieszkali razem w Wesołej przy ul. Władysława Sikorskiego (ówczesna ul. 15 Grudnia)^[5]. 24 czerwca 1950 urodziła Michała Marię Chomińskiego^[15]. 14 września 1951 urodziła Pawła Krzysztofa Chomińskiego^[12]. Obaj synowie studiowali elektronikę na Politechnice Warszawskiej^[15] i byli pionierami polskich prac nad EME^[16]. 15 maja 1954 w Warszawie zawarła z J.M. Chomińskim małżeństwo cywilne^[17] (Chomiński od końca 1948 był w separacji ze swoją pierwszą żoną, Apolonią Haliną Müller-Chomińską^[3]; na początku lutego 1952 prosił Sąd Najwyższy o przyśpieszenie rozprawy rozwodowej^[12]). W tym samym roku Chomiński dwukrotnie prosił Ministerstwo Kultury i Sztuki o przyznanie mieszkania trzypokojowego, zamiast dotychczas zajmowanego dwupokojowego^[17] przy ul. Śmiałej na warszawskim Żoliborzu^[18] (powierzchnia pokoi 12 i 19 m²^[19]). Małżeństwo Chomińskich liczyło na przydzielenie mieszkania, w które zajmował wcześniej Andrzej Panufnik, zwracając się w tej sprawie o pomoc do przychylnej im Zofii Lissy, licząc na jej protekcję u ministra Włodzimierza Sokorskiego^[20]. Przeprowadzka do większego mieszkania przy ul. Żytniej 79 na warszawskiej Woli nastąpiła we wrześniu 1957^[21]. W 1968 zamieszkali w domu przy ul. Wyszatyckiej w Falenicy^[22], gdzie mieszkali do śmierci^[3].

• MaciejM. Gołąb MaciejM., Józef Michał Chomiński: biografia i rekonstrukcja metodologii, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2008, ISBN 978-83-229-2981-0 .
• MaciejM. Gołąb MaciejM., Pro memoria: dr Krystyna Wilkowska-Chomińska (27 IX 1920 - 3 I 2003), „Muzyka”, 48 (2), 2003, s. 123–124, OCLC 922256021 .
• BożenaB. Urbanek BożenaB., Pielęgniarki i sanitariuszki w Powstaniu Warszawskim 1944, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1988, ISBN 83-01-06803-5 .