Uczęszczała do lwowskiej szkoły sióstr benedyktynek ormiańskich[1], szkoły muzycznej Anny Niementowskiej we Lwowie, następnie do lwowskiego konserwatorium. Po wojnie zmuszona do opuszczenia Lwowa anektowanego przez ZSRR osiadła w Krakowie, gdzie skończyła studia w PWSM jako uczennica Jana Hoffmana w klasie fortepianu i Stanisława Wiechowicza w klasie kompozycji.
Po studiach uczyła fortepianu i teorii w Liceum Muzycznym w Krakowie; wśród jej uczniów byli m.in.: Katarzyna Gärtner, Wojciech Karolak, Krzysztof Meyer i przyszły „skald”Andrzej Zieliński. Od 1963 uczyła w PWSM w Krakowie, obecnej Akademii Muzycznej. W 1975 została dziekanem, w 1978 prorektorem, a w 1987 rektorem tej uczelni (do 1993). Dzięki niej szkoła uzyskała obecną siedzibę, w centrum miasta, w byłym gmachu KW PZPR.
Główne nagrody uzyskane na międzynarodowych konkursach w 1961 i 1962 roku zwróciły na nią uwagę środowiska. Konsekwencją było pierwsze wykonanie na festiwalu „Warszawska Jesień” w 1963. W niedługim czasie zdobyła rangę najwybitniejszej polskiej kompozytorki po Grażynie Bacewicz. Utwory z lat sześćdziesiątych utrzymane były w nurcie sonoryzmu, w późniejszych do głosu doszła umiarkowana tradycja. Charakterystyczne dla kompozytorki było częste i pomysłowe używanie perkusji.
Los tak sprawił, że byłam w bliskim kontakcie z bardzo dobrymi perkusistami polskimi, przede wszystkim jazzowymi, jak i wirtuozami w ogóle: M. Ptaszyńska, J. Pilch, J. Stefański, L.H. Stevens, którzy swoją wirtuozerią i kreacjami zainspirowali mnie w tym obszarze. Zwracali się do mnie o napisanie utworów dla nich. Twierdzili, że czuję perkusję, wykonywali te utwory. I tak powstały 3 Etiudy na perkusję solo, From end to end percussion, Fantazja na marimbafon solo, Warianty na fortepian i perkusję, Interpretacje na flet, taśmę i perkusję czy wreszcie utwór dla pięciu perkusistów Music for five. Ważną rolę perkusja odgrywa też w takich utworach kameralnych jak Pieśń nad Pieśniami, Wyzwanie, Bel canto, Hexaedre, Pour orchestre, Rapsod II, Wariacje koncertujące na flet i orkiestrę kameralną, czy wreszcie Koncert na orkiestrę[2].
↑K. Moszumańska-Nazar, O roli perkusji i traktowaniu jej w moich utworach, cytowane za: K. Kasperek, Krystyna Moszumańska-Nazar. Katalog tematyczny utworów, Kraków: Akademia Muzyczna w Krakowie 2004, s. 154.
↑Dni kompozytorów. Dziennik Polski, 26 maja 2009. [dostęp 2009-05-26]. (pol.).
