Kościół św. Wita w Uniejowie-Parceli – kościół św. Wita położony w województwie małopolskim, w powiecie miechowskim, w gminie Charsznica, w miejscowości Uniejów-Parcela.
Kościół oraz cmentarz został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego[1].
Historia
Kościół murowany, wybudowany przed 1470 rokiem[2], pierwotnie należący do zakonu bożogrobców[3]. Odbudowywany po potopie szwedzkim[4].
W 1912 r. dach pokryto ocynkowaną blachą żelazną, a w latach 2007–2013 ponownie wymieniono pokrycie dachowe i naprawiono chodnik[4]. Prace zostały dofinansowane w wysokości 493 203,00 zł ze środków Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich[5].
Kościół jest częścią tzw. Małopolskiego Szlaku Bożogrobców[3]. W parafii działa „Bractwo Świętej Rodziny” założone w 1653 roku, zatwierdzone bullą papieską Innocentego X[4][6].
Architektura
Obiekt wybudowany w stylu gotyckim, orientowany. Prezbiterium prostokątne, nakryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym[2]. Nawa przykryta stropem. W 1883 roku kościół pomalował Karol Ulanowski[4].
W podziemiach znajdują się dwie krypty grobowe w których pochowano księży i część rodziny Chronowskich, właścicieli Charsznicy w XVII wieku.
Na cmentarzu przykościelnym stoi kamienna figura z 1671 roku[7], oraz chrzcielnica z kamienia pińczowskiego ze zniszczoną datą 1521 odczytaną w 1913 roku[8].
Wyposażenie wnętrza
Wystrój wnętrza gotycki i barokowy[7].
- Drewniana rzeźba Matki Bożej Bolesnej trzymającej na kolanach ciało ukrzyżowanego Chrystusa (Pietà) z około 1420 roku[4]. Rzeźba wykonana jest z jednego pnia drzewa lipowego, który ma ponad tysiąc lat[8];
- obraz Ukrzyżowanie z ok. 1515 roku[4];
- obraz Uczta Baltazara z końca XVII w. przedstawia ucztę ostatniego króla babilońskiego Baltazara, któremu ukazała się ręka, kreśląca napis: Mene, mene, tekel, ufarsin[4][6];
- portal do zakrystii z około 1780 roku z czarnego „marmuru” dębnickiego[8];
- organy z 1863 roku. Na pulpicie chóru muzycznego znajdują się obrazki aniołków grających na różnych instrumentach, (na dudach, flecie, na trąbce i na bębnie[8];
- ambona z 1780 roku[8];
- chrzcielnica z „marmuru” dębnickiego z I połowy XVIII wieku[8];
- nagrobek dwuletniego dziecka wykonany z kamienia pińczowskiego, pomalowany na modny wówczas kolor czarny[8].
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne