Kościej był czarownikiem – chudym, starym i brzydkim. Mieszkał w zamku wśród gór, był w posiadaniu niezliczonych skarbów. Najważniejszym z nich była żywa woda i martwa woda. Żywa przywracała do życia umarłych i konających, martwa leczyła rany, a jej picie dawało długowieczność. Kościej przechowywał swoje serce ukryte poza ciałem, nie można więc go było zabić, nie odnalazłszy wpierw i nie zniszczywszy jego serca.
Wzmianka o Kościeju (nazwanym "carem Kościejem") pojawia się w prologu do Rusłana i LudmiłyPuszkina. Baśń o Kościeju Nieśmiertelnym jest zamieszczona w zbiorze Narodnyje russkije skazki (ros. Народные русские сказки) Aleksandra Afanasjewa. Kościej jest tytułowym bohaterem opery Nikołaja Rimskiego-Korsakowa, pojawia się też w balecie Ognisty ptakIgora Strawinskiego z librettem Michaiła Fokina. Jest on negatywną postacią w "Baśni o Janku Poranku, złym Kościeju i pięknej królewnie", pochodzącej z białoruskiego folkloru.