Położone w rejonie dzisiejszych ulic: 10 Pułku Strzelców Konnych – Piłsudskiego – Batalionów Chłopskich koszary do 1914 zajmował austriacki 11 pułk huzarów. W skład kompleksu wchodziły między innymi: jeden duży i dwa mniejsze koszarowce, budynek dowództwa, trzy domy mieszkalne dla kadry oraz trzy kompleksy stajniszwadronowych, po cztery stajnie plutonowe każdy[1].
W koszarach nie było krytej ujeżdżalni, toteż ostatni ordynat łańcucki, Alfred Potocki, oddał do wyłącznej dyspozycji pułku ujeżdżalnię zamkową[2].
Po reorganizacji pułku w 1924, koszary okazały się być zbyt małe i część pododdziałów przeszła do innych garnizonów. Dopiero w 1930, w czasie gdy pułk przebywał na manewrach letnich, w Łańcucie przeprowadzono gruntowną przebudowę koszar i jesienią wszystkie pododdziały pułku mogły wrócić do macierzystego garnizonu[4].
Kolejne remonty prowadzono od 1937. Było to związane z planami motoryzacji pułku. Przebudowywano przede wszystkim stajnie na garaże i magazyny[4][5].
Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W", we wrześniu 1939 w koszarach powstał Ośrodek Zapasowy Kawalerii Zmotoryzowanej. Opuścił on koszary nocą z 7 na 8 września i przez Brody, Brzeżany i Halicz udał się na Węgry[4].
Zabudowa koszar zachowała się do czasów współczesnych (2020) w dobrym stanie. Budynki użytkuje między innymi dom pomocy społecznej, funkcjonuje w nich przedszkole, działają hurtownie i magazyny[6].
Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
Szymon Kucharski, Juliusz Tym: 10 pułk strzelców konnych. T. 26. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2020, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. Odznaki kawalerii. ISBN 978-83-8164-151-7.
_-_uje%C5%BCd%C5%BCalnia.jpg)