Koszary w Mińsku Mazowieckim

Stajnie 7 puł – czyszczenie koni
Państwo	Polska
Miejscowość	Mińsk Mazowiecki
Typ budynku	koszary
Pierwszy właściciel	Armia carska
Kolejni właściciele	Wojsko Polskie (II RP) ludowe Wojsko Polskie
Obecny właściciel	Siły Zbrojne RP
brak współrzędnych

Koszary w Mińsku Mazowieckim – kompleksy koszarowe znajdujący się na terenie garnizonu Mińsk Mazowiecki.

Przed I wojną światową stacjonował tu rosyjski 13 pułk ułanów; w okresie II Rzeczypospolitej – 7 pułk ułanów, a po II wojnie światowej jednostki Wojskowej Służby Wewnętrznej, a później Żandarmerii Wojskowej.

Budowę mińskich koszar kawaleryjskich przy dzisiejszej ulicy Warszawskiej 267 rozpoczęli Rosjanie w 1890. Były to obiekty w znacznej części drewniane. Koszary nie posiadały krytej ujeżdżalni. Do właściwych koszar przylegało osiedle wojskowe. Do 1914 stacjonował w nich 13 Włodzimierski pułk ułanów. Ich pojemność szacowano na 650 ludzi i 610 koni^[1].
W latach 1916–1917 zakwaterowany tu został, skierowany na przeszkolenie według niemieckich regulaminów, 2 pułk ułanów Legionów Polskich. Później w koszarach pozostał jego szwadron zapasowy, który to doczekał niepodległości i tym samym stał się jedynym nieprzerwanie istniejącym pododdziałem kawalerii legionowej^[2].

Po I wojnie światowej koszary przejęte zostały przez Wojsko Polskie. Do 1921 kwaterował w nich 1 dywizjon artylerii konnej. Po jego przeprowadzce do Koszar Łazienkowskich w Warszawie, od 21 czerwca do Mińska zaczęły przybywać pododdziały 7 pułku ułanów.

W okresie II Rzeczypospolitej rozbudowywano koszary. 6 lipca 1935 oddano do użytku ambulans weterynaryjny, a 23 marca 1938 krytą ujeżdżalnię. W 1939 przy koszarach wzniesiono trzy bloki mieszkalne Funduszu Kwaterunku Wojskowego. W 1936 rozebrano zaś nieużytkowaną cerkiew. Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W", w koszarach powstać miał Ośrodek Zapasowy Artylerii Konnej nr 1^[3].

• 
  Wozownia koszarowa
• 
  Żołnierze 7 puł
• 
  Pojenie koni
• 
  Kasyno oficerskie
• 
  Herbaciarnia

Po II wojnie światowej koszary nadal użytkowało Wojsko Polskie. Ich pojemność oceniono na 707 ludzi, 480 koni, 10 samochodów i 10 wozów^[2]. Od marca 1946 do stycznia 1947 w głównych koszarach kwaterował 57 pułk artylerii konnej 1 Warszawskiej Dywizji Kawalerii. W latach 1957–1990 mieściły się tu ośrodki szkoleniowe Wojskowej Służby Wewnętrznej^[4].

W rejonie ulic: Limanowskiego — Piłsudskiego – Traugutta znajdowały się Koszary Piłsudskiego. W skład tego kompleksu wchodziły dwa równoległe, podłużne budynki: koszarowy i stajnia oraz nieduży budynek gospodarczy. Stacjonował w nich 4 szwadron oraz pluton łączności 7 pułku ułanów.
Na północno-wschodnim narożu ulic Okrzei i Kościuszki znajdował się magazyn mobilizacyjny pułku i wartownia^[3].

Do czasów współczesnych (2019) zachowało się większość porosyjskich budynków murowanych, bloki FKW i kryta ujeżdżalnia. Nie przetrwały cztery drewniane koszarowce oraz dwie największe stajnie; natomiast z pozostałych dwóch kompleksów zabudowy nie zachował się żaden budynek. Obecnie większość budynków kompleksu zajmuje Centrum Szkolenia Żandarmerii Wojskowej i Oddział Specjalny Żandarmerii Wojskowej^[4].

• Szymon Kucharski, Juliusz Tym: 7 pułk ułanów. T. 17. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2019, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. Odznaki kawalerii. ISBN 978-83-8164-151-7.