Korneforos
| β Her
|
Położenie w gwiazdozbiorze
|
| Dane obserwacyjne (J2000)
|
| Gwiazdozbiór
|
Herkules
|
| Rektascensja
|
16h 30m 13,200s[1]
|
| Deklinacja
|
+21° 29′ 22,60″[1]
|
| Paralaksa (π)
|
0,02344 ± 0,00058″[1]
|
| Odległość
|
139,1 ± 3,5 ly
42,7 ± 1,1 pc
|
| Wielkość obserwowana
|
+2,77m[1]
|
| Charakterystyka fizyczna
|
| Rodzaj gwiazdy
|
żółty olbrzym
|
| Typ widmowy
|
G7IIIa Fe-0.5[1]
|
| Masa
|
~3[2] M☉
|
| Promień
|
~20[2] R☉
|
| Wielkość absolutna
|
–0,4m[3]
|
| Jasność
|
175 L☉[2]
|
| Temperatura
|
4900 K[2]
|
| Alternatywne oznaczenia
|
|
|
Korneforos (Beta Herculis, β Her) — najjaśniejsza gwiazda w gwiazdozbiorze Herkulesa (wielkość gwiazdowa +2,77m), odległa o 139 lat świetlnych od Słońca.
Nazwa
Tradycyjna nazwa gwiazdy, Korneforos, pochodzi od greckiego Κορυνηφόρος, co oznacza „dzierżącego maczugę”, czyli mitycznego herosa Heraklesa (Herkulesa)[4]. Alternatywna nazwa Rutilicus jest zdeformowanym łacińskim określeniem pachy i odnosi się do położenia gwiazdy w wyobrażonej sylwetce herosa[2]. Międzynarodowa Unia Astronomiczna zatwierdziła użycie nazwy Korneforos dla określenia tej gwiazdy[5].
Charakterystyka
Korneforos jest typowym żółtym olbrzymem należącym do typu G7. Olbrzym obecnie najprawdopodobniej prowadzi w jądrze syntezę helu w węgiel i tlen, a w przeszłości był gorącą gwiazdą ciągu głównego reprezentującą typ widmowy B. Po zakończeniu syntezy jądrowej gwiazda odrzuci otoczki, stając się białym karłem. Emisja promieniowania rentgenowskiego wskazuje na aktywność magnetyczną[2].
Jest to obiekt spektroskopowo podwójny, drugi składnik nie został dokładnie opisany, ale prawdopodobnie ma masę trochę większą niż masa Słońca[2]. Okres obiegu środka masy układu trwa 410,575 doby. W odległości 256,2″ od tej pary widoczna jest także słaba gwiazda o wielkości gwiazdowej 10,1m[6].
Zobacz też
Przypisy
