Zdjęcie krateru wykonane w czasie misji Apollo 17 ok. 160 km nad powierzchnią Księżyca (grudzień 1972)
Kopernik (Copernicus) – uderzeniowy krater księżycowy, leżący we wschodniej części Oceanus Procellarum. Krater jest widoczny przez lornetkę, nieco na północny zachód od centrum widocznej z Ziemi półkuli Księżyca.
Jest to jeden z najefektowniejszych kraterów na Księżycu, widoczny w pobliżu środka obserwowanej z Ziemi jego tarczy na północnym brzegu Morza Chmur (Mare Nubium). Wał krateru ma szerokość około 22 kilometrów, wysokość zewnętrzna 1010 metrów, wewnętrzną zaś – 3350 metrów. Średnica dna krateru wynosi około 46 km. Zewnętrzne zbocza wału krateru nachylone są łagodnie. Wybiegają z nich pasma górskie, wśród których widać kraterki, znajdujące się w ogromnych ilościach wokół krateru. Wewnętrzne zbocza wału ukształtowane są tarasowo, przy czym tarasy oddzielone są od siebie wąwozami. Nachylenie zboczy wewnętrznych wynosi od 8,5° do 27°. Na wale krateru znajdują się 23 małe kraterki. Góra centralna krateru ma siedem wyróżniających się wierzchołków, z których najwyższy ma wysokość 730 m. Krater podczas pełni jest tak jasny, że może być zauważony nieuzbrojonym okiem. Jest otoczony długimi, jasnymi smugami[1].
Mapa rejonu Mare Imbrium; krater Kopernik oznaczony jest literą N (na dole po lewej)
Na południe od krateru leży Mare Insularum, a na południowym zachodzie krater Reinhold. Na północy rozciąga się pasmo gór – Karpat – które stanowią południową krawędź Mare Imbrium. Krater Kopernik powstał ok. 1,1 mld lat temu, rozpoczynając w historii geologicznej Księżyca okres kopernikański.
