Kopalnie soli w Sołotwynie – kompleks dziesięciu głębinowych górniczych zakładów wydobycia soli kamiennej na terenie Sołotwyna (węg. Aknaszlatina^[1], również Szlatina^[2] w odniesieniu do części miasta), obecnie w Ukrainie, które działały w czasach nowożytnych od 1778 do 2010 roku, obecnie opuszczone^[3].

Sól kamienną w Rumunii pozyskiwano co najmniej czasów prehistorycznych^[4], od epoki brązu^[5] , działalność górniczą prowadzono także w średniowieczu^[6] .

Po 1778 roku nastąpił znaczący rozwój kopalń, z czym wiązała się rozbudowa podziemnych wyrobisk i budowa zakładów przeróbczych na powierzchni^[6] . Pierwszą znaną z nazwy kopalnią była Krisztina, która działała w latach 1778–1779^[7], natomiast kopalnia Jozsef została uruchomiona w 1787 roku^[8]. 26 sierpnia 1896 roku miała miejsce poważna eksplozja gazu palnego zawartego w pokładach marglu, używanego w kopalni do oświetlania wyrobisk^[9] . W 1904 roku zasoby soli w Sołotwynie były szacowane na 18 mln ton^[9] . W 1937 roku wydobycie soli w rejonie Sołotwyna wyniosło łącznie 160 579 ton, przy zatrudnieniu około 900 pracowników^[10] . W 1976 roku Sowieci założyli sanatorium dla astmatyków w kopalni nr 9^[11], a w 1984 roku w tejże kopalni na głębokości 430 m powstało laboratorium jądrowe, obecnie nieczynne z uwagi na zalanie wyrobisk^[12].

Nazwy węgierskie i lata działalności:

1. Kopalnia Krisztina (1778–1779)^[11]
2. Szyb Albert (1781–1788)^[11]
3. Kopalnia Kunigunda (1789–1906)^[11] – uległa zalaniu^[11]
4. Kopalnia Miklós (1789–1790), została połączona z kopalnią Kunigunda^[11]
5. Kopalnia József (1804, kopalnia rezerwowa)^[11]
6. Kopalnia Lajos (1804–1809)^[11] – uległa zalaniu^[11]
7. Kopalnia Ferenc (1808–1945) – prawdopodobnie uległa zalaniu^[11]
8. Kopalnia Új Lajos (1886–2010) – uległa zalaniu^[11]
9. Kopalnia nr 9 (1975–2010) – uległa zalaniu^[11]
10. Kopalnia nr 10 (założona przez Sowietów, nie prowadzono eksploatacji)^[11]

Na początku XXI wieku zaobserwowano znaczną koncentrację soli w pobliskiej rzece Cisie, spowodowaną dawną aktywnością górniczą. Zapadanie dawnych wyrobisk spowodowało powstanie głębokich na ponad 100 metrów lejów krasowych^[13] .

• Bennett Hooper Brough: Cantor lectures on the mining of non-metallic minerals. London: W. Trounce, 1904, s. 17. (ang.).
• EUSDR support to contain the emergency situation at Solotvino salt mine. EUSDR, 2016-07-20. [dostęp 2016-11-06]. (ang.).
• Andrew Evans: Ukraine: The Bradt Travel Guide. Bradt Travel Guides Ltd, 2007, s. 266. ISBN 978-1-84162-181-4.
• Anthony Harding, Attila Szemán. Evidence for Prehistoric Salt Extraction Rediscovered in the Hungarian Central Mining Museum. „The Antiquaries Journal”. 91, 2011. Cambridge University Press. ISSN 1758-5309. (ang.). 
• Paul Robert Magocsi: With Their Backs to the Mountains: A History of Carpathian Rus’ and Carpatho-Rusyns. Budapest – New York: Central European University Press, 2015, s. 148. ISBN 978-615-5053-46-7. (ang.).
• János Móga, László Lippman, Eszter Tombor, Katalin Fehér i inni. Az Aknaszlatinai-sókarszt felszínalaktani vizsgálata / Geomorphological Investigation of the Aknaszlatina Saltkarst (Ukraine). „Karsztfejlődés”. XX, 2015. Nyugat-magyarországi Egyetem. DOI: 10.17701/15.185-213. ISSN 2062-5693. (węg.). 
• Political economy. „Danubian Review”. VI (12), s. 59, 1939-05. (ang.). 
• Simon Tomlinson: Gigantic 100-metre sinkhole leaves Ukrainian villagers terrified after reports it has swallowed up homes and looks likely to get even bigger. Associated Newspapers Ltd, 2015-04-29. [dostęp 2016-11-06]. (ang.).