Konstytucja Estonii z 1920 – druga ustawa zasadnicza Republiki Estońskiej obowiązująca w latach 1920-1934.

 Osobny artykuł: Konstytucja Estonii (1919).

Pierwsza, tymczasowa ustawa zasadnicza Republiki Estońskiej uchwalona została 15 czerwca 1919 i obowiązywała rok, do 15 czerwca 1920, tj. do dnia ogłoszenia drugiej konstytucji^[1].

W drugim akcie prawnym sformułowano (co dotąd jest ewenementem w skali światowej) koncepcję demokracji bezpośredniej w praktycznie czystej postaci, czerpiąc ducha prawa z przemyśleń Jeana-Jacques'a Rousseau, a ideę z konstytucji Szwajcarii z 29 maja 1874 (obecnie już nie obowiązującej). Jednozdaniowa preambuła dość wiernie odwzorowana była z konstytucji weimarskiej^[1].

Najważniejszym przesłaniem ustawy była forma bezpośredniego sprawowania władzy przez naród estoński (§ 27):

Najwyższym organem wykonującym władzę państwową w Estonii jest sama ludność w osobach swych obywateli uprawnionych do głosowania^[1].

Mimo takiego sformułowania tego paragrafu istniało wiele ograniczeń praw wyborczych. Dotyczyły one m.in. obywateli ustawowo uznanych za „chorych na umyśle lub za szalonych, ślepych, głuchoniemych i marnotrawców, o ile znajdują się pod kuratelą”. Ordynacja wyborcza pozbawiała nadto prawa głosu niektórych kategorii przestępców kryminalnych^[1].

Konstytucję bez powodzenia próbowano zmieniać dwukrotnie. W sierpniu 1932 zredagowano dwa projekty:

• popierany przez partię Wabsów, odrzucony przez parlament,
• wypracowany przez Riigikogu i poddany pierwszemu referendum (poparło go 316 338 obywateli, przeciwko było 330 632), a po modyfikacjach drugiemu, w czerwcu 1933 (z poparciem 161 595 obywateli i z odrzuceniem 337 107 z nich)^[1].

W październiku 1933 odbyło się kolejne referendum konstytucyjne, w którym 416 873 głosujących poparło zmiany, a 156 894 było przeciw. Trzecia konstytucja Estonii weszła zatem w życie 24 stycznia 1934^[1].