Konstanty Żmigrodzki (ur. 1876 w Rydze, zm. 1 kwietnia 1936 w Wołominie) – polski rzeźbiarz, medalier, numizmatyk, muzealnik.
Życiorys
Urodził się w 1876 w Rydze[1][2]. Ukończył naukę w Instytucie Muzycznym w Rydze i w Szkole Techniczno-Rysunkowej w Petersburgu[2][1] (według innej wersji studiował w Instytucie Archeologicznym w Petersburgu[3]). W 1899 podjął studia w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, uzyskując już w przemianowanej Akademii Sztuk Pięknych w 1904 dyplom u prof. Konstantego Laszczki w 1904 w zakresie rzeźby[2].
Po studiach przez dłuższy okres podróżował, po czym otworzył pracownię rzeźbiarską w Petersburgu[1]. W 1905 zamieszkał w Witebsku, gdzie był profesorem rysunków i geometrii wykreślnej oraz jednocześnie kustoszem w tamtejszym muzeum[1][2]. W pierwszej połowie sierpnia 1913 został wybrany na stanowisko dyrektora Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu[1][2]. W niepodległej II Rzeczypospolitej był radcą dyrekcji Państwowych Zbiorów Sztuk i kierownikiem Państwowego Gabinetu Numizmatycznego[4]. Był członkiem zarządu Koła Miłośników Mennictwa Polskiego przy Mennicy Państwowej[3]. Był medalierem i specjalistą numizmatyki[3].
Zmarł 1 kwietnia 1936 w Wołominie[4][2]. Został pochowany w Kobyłce[4]. Miał syna[4].
Przypisy
.jpg)
