Urodził się 30 kwietnia 1865 w Tule, w rodzinie Witolda, rzeczywistego radcy stanu, profesora, i Konstancji z Abramowiczów. Uczył się w wojskowym gimnazjum i szkole marynarki wojennej w Petersburgu, następnie ukończył Nikołajewską Szkołę Inżynieryjną. Od 1 czerwca 1881 roku pełnił służbę w armii carskiej. Ostatnio pracował w Zarządzie Inspektoratu Inżynierii Okręgu Wojennego w Piotrogrodzie. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z 6 grudnia 1912[1], a na generała majora – 26 lipca 1915.
20 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika i przydzielony do Sekcji Wojskowo Emerytalnej Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[2]. Trzy dni później kierownik Ministerstwa Spraw Wojskowych powierzył mu funkcję przewodniczącego komisji „dla rozpatrzenia kwestii Instytutu Urzędników Wojskowych w armii polskiej oraz ich statutu”[3]. 31 stycznia 1919 został zatwierdzony na stanowisku prezesa stałej Emerytalnej Komisji Likwidacyjnej przy Ministerstwie Spraw Wojskowych[4], która później została przemianowana na Wojenną Komisję Likwidacyjną przy Departamencie Gospodarczym MSWojsk.[5] 15 lipca 1920, w związku z likwidacją komisji, został przydzielony do Centralnej Stacji Zbornej w Warszawie. W 1921 został przeniesiony w stan spoczynku. 26 października 1923 prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady[6].
W 1891 w Nowogrodzie ożenił się z Marią z Wężyków-Widawskich, z którą miał czworo dzieci: Marię (ur. 1892), Helenę (ur. 1894) i Alinę (ur. 1896) oraz Aleksandra (ur. 1903).
Bielecki Robert, Polski Czerwony Krzyż. Zarząd Główny. Biuro Informacji i Poszukiwań. Archiwum, Żołnierze Powstania Warszawskiego, Tom 1, Neriton, 1995.
