Konrad Mägi (ur. 1 listopada 1878 niedaleko Tartu, zm. 15 sierpnia 1925 w Tartu) – estoński malarz modernistyczny.
Życiorys
Urodził się 1 listopada 1878 roku niedaleko Tartu[1] w rodzinie zarządcy dóbr[2]. Gdy miał 11 lat, jego rodzina przeniosła się do Tartu[2]. Otrzymał skromne wykształcenie i w wieku kilkunastu lat rozpoczął pracę w warsztacie stolarskim[2]. W tym czasie zaczął interesować się kulturą fizyczną i sztuką, a na życzenie pracodawcy zaczął uczęszczać na lekcje rysunku[2]. Wyjechał do Petersburga, by studiować na Państwowej Akademii Artystyczno-Przemysłowej im. Stieglitza, jednak wydarzenia rewolucji 1905 roku zmieniły jego plany[2]. Choć na miejscu brał udział w licznych wydarzeniach związanych z rewolucją, wkrótce opuścił Petersburg[2]. W 1906 roku wyruszył z przyjaciółmi w podróż na Wyspy Alandzkie, gdzie namalował pierwsze obrazy[2]. Przez niecały rok pracował w Helsinkach nad transkrypcją estońskich pieśni ludowych, po czym jesienią 1907 roku wyjechał do Paryża, gdzie borykając się z problemami finansowymi[2] uczył się malarstwa i rzeźby w prywatnych pracowniach[1].
W latach 1908–1910 przebywał w Norwegii[1], gdzie zaczął intensywnie malować, tworząc co najmniej 75 obrazów[2]. Choć wyjechał tam z zamiarem spędzenia jedynie kilku letnich miesięcy, brak funduszy na powrót do Paryża zmusił go do pozostania na miejscu[2]. W jego twórczości z tego okresu, na którą składają się głównie opustoszałe pejzaże o odważnej kolorystyce[2], widać inspirację niemieckim i holenderskim impresjonizmem[1]. Dzięki wystawom w 1910 roku w Tartu i Tallinnie, jego prace natychmiast zdobyły znaczny rozgłos w kraju[2]. Dzięki zdobytym środkom Mägi ponownie wyjechał do Paryża, lecz nie udało mu się zaistnieć na tamtejszym rynku sztuki[2].
W 1912 roku powrócił do Estonii[1], gdzie z początku popadł w depresję, a lata niedożywienia odcisnęły piętno na jego stanie fizycznym[2]. By zreperować zdrowie, spędził letnie miesiące 1913 roku w prowincji Sarema, która zainspirowała go do stworzenia cyklu pejzaży pełnego światła i koloru[2]. Zaczął uczyć rysunku, a jego malarstwo nabrało cech fowizmu[1]. Wraz z Kristjanem Raudem, Jaanem Koortem i Nikolaiem Triikiem należał do grona pierwszych estońskich artystów, którzy zerwali z tradycją akademizmu[1]. Dla przykładu, jego pejzażowi Vilsandi Motif (1913–1914) bliżej było do abstrakcyjnego ujęcia lokalności, niż realistycznego oddania krajobrazu[1].
W latach 1915–1917 malował pejzaże przedstawiające południe Estonii, a w 1918 roku wprowadził motywy z Vörtsjärv i Otepää i zaczął posługiwać się ciemniejszą niż dotychczas paletą barw[1]. W jego twórczości zaczęły także wyraźniej wybrzmiewać religijne podteksty[2]. Poprzez pejzaże chciał wyrazić metafizyczne i mistyczne doświadczenia, których brakowało mu w codzienności[2]. W 1919 roku został wybrany na dyrektora nowo powstałej wyższej szkoły artystycznej, jednak rozczarowany sytuacją w Estonii dwa lata później wyjechał do Włoch[2]. W tym okresie wprowadził do swojego malarstwa charakterystyczne dla orfizmu rozumienie koloru, wzbogacając nim wcześniejsze inspiracje ekspresjonizmem[1]. Malował przede wszystkim widoki Rzymu, Capri i Wenecji[2]. W 1922 roku powrócił do kraju, gdzie jego stan fizyczny znacznie się pogorszył[2]. Zmarł 15 sierpnia 1925 roku w Tartu[1].
Od 1979 roku istnieje nagroda jego imienia, która przyznawana jest za obraz, cykl obrazów lub projekt artystyczny, który w znaczący sposób przyczynił się do wzbogacenia estońskiego malarstwa[3]. Wyróżnienie przyznawane jest co roku, w rocznicę urodzin artysty[3].
Galeria
-
Lilleline väli majakesega, 1909
-
Mererand Saaremaal, 1913–1914
-
Vilsandi motiiv, 1913–1914
-
Vilsandi mastik, 1913–1914
-
Sirelid, 1915
-
Teel Viljandist Tartusse, 1915–1916
-
Naise portree, 1918–1921
-
Veneetsia (Laevad Veneetsias), 1922–1923
-
Itaalia maastik, 1922–1923
-
Saadjärve maastik, 1923–1925
Przypisy
,_Konrad_M%C3%A4gi,_EKM_j_153-116_M_95.jpg)
