Kongōbu-ji (jap. 金剛峯寺; pełna nazwa formalna: Kōya-san Kongōbu-ji, 高野山金剛峯寺) – najważniejsza świątynia buddyjskiej szkoły shingon, założonej w IX wieku przez mnicha Kūkaia (774–835; Kōbō-daishi, Wielkiego Nauczyciela Rozpowszechniającego Naukę Buddy)[2]. Otrzymał on od cesarza Saga (786–842) teren na górze Kōya-san, na którym z biegiem lat powstał kompleks świątynny. Znajduje się on w miejscowości Kōya-chō, w prefekturze Wakayama, w Japonii.
Historia
Ufundowana w 1539 roku przez Hideyoshiego Toyotomi, przywódcę politycznego i militarnego w okresie Azuchi-Momoyama dla upamiętnienia zmarłej matki. W 1868 roku została połączona z sąsiednią świątynią wspólnie tworząc kompleks buddyjskiej szkoły shingon[1].
Architektura
Wejście do kompleksu prowadzi przez wschodnią bramę – najstarszy zachowany budynek z 1539 roku.
W głównym budynku świątyni znajdują się:
- Ō-hiroma (Wielka Sala) – ozdobiona malowidłami Tan’yū Kanō (1602–1674), przedstawiającymi żurawie, miejsce odprawiania rytuałów;
- Ume no Ma (Sala Morelowa) – nazwa pochodzi od malowideł z XVII wieku na przesuwnych drzwiach fusuma[2];
- Yanagi no Ma (Sala Wierzbowa) – sala, w której popełnił seppuku Hidetsugu Toyotomi siostrzeniec Hideyoshiego.
Galeria
-
Wschodnia brama
-
Główny budynek
-
Dzwonnica
-
Przypisy
Bibliografia
- Jagna Nieuważny, Agata Fijałkowska: Japonia. Bielsko-Biała: Wydawnictwo Pascal, 2015. ISBN 978-83-7642-609-9. (pol.).
- Lonely Planet Japan. Praca zbiorowa. Wyd. 15. Londyn: Lonely Planet, sierpień 2017. ISBN 978-1-78657-035-2. (ang.).
