Komitet do Spraw Turystyki – centralna jednostka organizacyjna rządu istniejąca w latach 1952–1960, mająca na celu zapewnienie planowanego rozwoju turystyki, współdziałania, w tym rozwoju zainteresowanych władz, przedsiębiorstw i instytucji społecznych oraz najszerszego udostępnienia turystyki dla ludzi pracy miast i wsi.

Na podstawie uchwały Rady Ministrów z 1952 r. w sprawie organizacji turystyki ustanowiono Komitet do Spraw Turystyki^[1].

Komitet był organem pracy Prezesa Rady Ministrów w zakresie całości spraw turystyki.

Na podstawie uchwały Rady Ministrów z 1954 r. do zadań Komitetu należało stwarzanie warunków do rozwoju turystyki, pobudzanie i popieranie inicjatywy w tym zakresie oraz reprezentowanie całości spraw turystyki polskiej za granicą, a w szczególności^[2]:

• sprawy rozwoju turystyki krajowej i zagranicznej,
• opracowywanie i opiniowanie aktów prawnych dotyczących turystyki i krajoznawstwa,
• inicjowanie, koordynowanie programów i środków działalności turystycznej organów administracji państwowej, instytucji, przedsiębiorstw i organizacji społecznych w zakresie propagandy i informacji turystyczno-krajoznawczej, recepcji i obsługi turystycznej, zagospodarowania rejonów turystycznych, inwestycji oraz szkolenia kadr turystycznych,
• współdziałanie z właściwymi organami państwowymi w zakresie ochrony przyrody i opieki nad zabytkami kultury narodowej i zachowania swojszczyzny,
• opiniowanie i inicjowanie ogólnokrajowych planów produkcji i zaopatrzenia rynku w sprzęt turystyczny,
• opiniowanie ogólnokrajowych cen na sprzęt i usługi turystyczne,
• kierowanie propagandą i informacją turystyczna za granicą,
• inicjowanie, popieranie i koordynowanie działalności naukowo-badawczej w zakresie turystyki i krajoznawstwa,
• współdziałanie z organami Państwowej Inspekcji Sanitarnej w zakresie szerzenia kultury sanitarnej,
• koordynowanie pracy wojewódzkich komitetów turystyki.

W skład Komitetu – tworząc Plenum Komitetu – wchodził^[2]:

• przewodniczący i zastępcy przewodniczącego Komitetu, zatwierdzani przez Prezesa Rady Ministrów na wniosek Plenum Komitetu,
• pozostali członkowie Prezydium Komitetu wybierani przez Plenum Komitetu,
• przedstawiciele delegowani przez działające w zakresie ogólnokrajowym,
• organizacje turystyczne i ich wyodrębnione sekcje dla poszczególnych rodzajów turystyki,
• organizacje społeczne prowadzące również działalność turystyczną,
• naczelne organy administracji państwowej wyznaczone przez Prezesa Rady Ministrów,
• prezydia wojewódzkich rad narodowych i rad narodowych miast wyłączonych z województw,
• przedsiębiorstwa i zrzeszenia działające w zakresie usług turystycznych, wczasowych i uzdrowiskowych, wyznaczone przez właściwe władze zwierzchnie,
• instytucje reprezentujące uzdrowiska i ośrodki turystyczne w razie ich powstania,
• wybitni działacze i znawcy zagadnień turystyki lub dziedzin pokrewnych, powoływani przez Plenum Komitetu w liczbie do 20 osób na okres 3 lat.

Do zakresu działania Plenum Komitetu należało^[2]:

• ustalanie wytycznych i programów rozwoju turystyki,
• uchwalanie wytycznych w sprawach turystyki zagranicznej,
• opiniowanie projektów planów wieloletnich i rocznych, planów rozwoju turystyki, inwestycji oraz innej działalności gospodarczej związanej z turystyką,
• rozpatrywanie i zatwierdzanie sprawozdań z rozwoju turystyki, z wykonania planów i z działalności Komitetu,
• rozpatrywanie i zatwierdzanie preliminarzy budżetowych Komitetu,
• ustalanie wytycznych dla gospodarki finansowej,
• wybór kandydatów na przewodniczącego i zastępców przewodniczącego Komitetu oraz wybór pozostałych członków Prezydium Komitetu,
• powoływanie komisji problemowych wraz z określeniem zakresu ich działalności i wybór przewodniczących komisji problemowych,
• powoływanie na członków Komitetu wybitnych działaczy i znawców turystyki lub dziedzin pokrewnych.

Organami Komitetu były^[2]:

• Prezydium Komitetu,
• przewodniczący Komitetu,
• komisje problemowe.

Prezydium Komitetu składało się z^[2]:

• przewodniczącego Komitetu i do 3 zastępców przewodniczącego,
• przewodniczących komisji problemowych i do 4 członków Prezydium Komitetu.

Kadencja Prezydium trwała 3 lata.

Na podstawie ustawy z 1960 r. o organizacji spraw kultury fizycznej i turystyki zniesiono Komitet do Spraw Turystyki^[3].