Siedziba firmy – biurowiec przy ul. Gronowej w Poznaniu przed 1988 r.40-lecie Kombinatu w 1987 r.Alfred Hofman, dyrektor KBPP od 1965 r.
Kombinat Budowlany Poznań-Północ – kombinat budowlany zlokalizowany w Poznaniu, działający od 1947 r.
Historia
Jako początek przedsiębiorstwa przyjmuje się rok 1947, kiedy to powstało Kierownictwo Robót Budowlanych, podlegające Wojskowemu Przedsiębiorstwu Budowlanemu z Warszawy. W 1948 nazwę zmieniono na Wojskowe Przedsiębiorstwo Budowlane nr 28 w Poznaniu (podlegało MON). 1 lutego 1952 nastąpiła kolejna zmiana nazwy – na Zjednoczenie Budownictwa Wojskowego nr 28. Odtąd firma podlegała Ministerstwu Budownictwa Miast i Osiedli[1].
W początkowej fazie działania przedsiębiorstwo zajmowało się głównie odbudowywaniem zrujnowanej wojną substancji budowlanej. Z czasem zajęło się budową nowych budynków mieszkaniowych i użyteczności publicznej, głównie w Poznaniu, ale także w Szczecinie, Gorzowie, Gnieźnie, Lesznie, Międzyrzeczu, Skwierzynie, Sulechowie, Szprotawie, Śremie, Wałczu, Wągrowcu i Świnoujściu. Od połowy lat 50. XX wieku kombinat zaliczał się do największych przedsiębiorstw budowlanych w Wielkopolsce. Przodował też w dziedzinie wdrażania nowych technologii[1].
W 1958 r. nastąpiła reorganizacja budownictwa w Polsce, co zaowocowało kolejną zmianą nazwy – na Poznańskie Przedsiębiorstwo Budowlane nr 3, podporządkowane Ministerstwu Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych. 28 czerwca 1978 przemianowano je po raz kolejny – na Kombinat Budowlany Poznań-Północ[1].
Od 1968 r. firma koncentrowała się na dynamicznej realizacji budownictwa mieszkaniowego (osiedlowego) w Poznaniu i województwie poznańskim, zwłaszcza w Śremie i Wrześni. W tym też roku zapoczątkowano w kombinacie budownictwo wielkopłytowe w postaci realizacji osiedli winogradzkich w Poznaniu. W latach 1974–1979 powstał wieżowiec przy ul. Gronowej, będący siedzibą firmy. Zaprojektowali go Jerzy Buszkiewicz i Mieczysław Drewniak[1].
W celu sprawnej realizacji osiedli winogradzkich zbudowano własną wytwórnię prefabrykatów (fabrykę domów) przy ul. Trójpole (obecny teren galerii handlowych Pestka i Plaza). W 1978 po raz pierwszy zastosowano technologię monolityczną SBM-75 (System Budownictwa Monolitycznego) na terenach osiedli Klinu Dębieckiego (18 budynków 4-, 11- i 13-kondygnacyjnych, 2800 izb mieszkalnych). W fabryce prefabrykatów na Trójpolu po raz pierwszy w Polsce zastosowano fakturę ścian opracowaną w 1968 przez Instytut Techniki Budowlanej. Również w 1968 w tym zakładzie po raz pierwszy w Polsce uruchomiono agregat bateryjny do produkcji ciągłej (z zasypem ciągłym). W 1970 uruchomiono warsztaty kompletnego osadzania oszklonej i konfekcjonowanej stolarki okiennej z jej murarskim wyprawieniem. Tak przygotowane elementy wielkopłytowe transportowano na plac budowy osiedli winogradzkich własną koleją wąskotorową[1].
Do 1988 r., podczas prac, zastosowano 678 projektów racjonalizatorskich. Zakładowy ruch wynalazczy został odznaczony trzema Gwiazdami Racjonalizatorskimi i trzynastoma odznakami Racjonalizatora Produkcji[1].
W latach 1947–1987 oddano do użytku 1 807 165 m² powierzchni mieszkalnych (42.463 mieszkania), 1450 budynków użyteczności publicznej (32 szkoły, 51 przedszkoli i żłobków, 6 kin, 4 szpitale, 28 pawilonów handlowych, 15 większych obiektów przemysłowych)[1].
Od 1980 r. realizowano budowy eksportowe w RFN (remonty budynków mieszkalnych) i Bułgarii (motele, hotele)[1].
.jpg)
