Kolegium jezuitów w Lublinie – uczelnia jezuicka prowadzona w Lublinie w latach 1582–1773, stanowiąca ośrodek katolickiej kontrreformacji. Dysponowała własnym zapleczem, w tym drukarnią. Jej tradycję kontynuuje I Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Lublinie.
Historia
Idea założenia kolegium w Lublinie wyszła od ks. Piotra Skargi, rektora kolegium wileńskiego. Kolegium zostało ufundowane w 1581 przez starostę bolesławskiego Bernarda Maciejowskiego i starostę stężyckiego Mikołaja Zebrzydowskiego[1]. Uczelnia zaczęła działać w 1586[2]. Należała do prowincji polskiej jezuitów, a od 1756 do prowincji małopolskiej[3].
Założenie kolegium w miało przeciwdziałać szerzeniu się kalwinizmu, anabaptyzmu, socynianizmu, które były coraz popularniejsze w regionie. Kolegium stało się ośrodkiem katolickiej kontrreformacji. Zorganizowano również kilka publicznych dysput teologicznych, w której starli się jezuici i socynianie[4].
Dysponowało ono własną apteką oraz drukarnią (od 1688), młynami, browarem i gorzelniami[3]. Część budynków kolegium spłonęła w pożarze miasta 10 marca 1752[5]. W 1757 otwarto przy nim konwikt szlachecki[5].
W 1773, wraz z kasatą zakonu jezuitów majątek kolegium przeszedł na własność Komisji Edukacji Narodowej, która powierzyła go zakonowi trynitarzy, pod warunkiem jego odnowienia i utrzymania. Warunki te zakon spełnił w 1786, kiedy to dodatkowo przekazano mu byłą bibliotekę jezuitów. Po upadku Księstwa Warszawskiego umiejscowiono tu rosyjskie gimnazjum[6]. Do jego tradycji nawiązuje I Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Lublinie[7]
Wykładowcy i absolwenci
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- StanisławS. Załęski StanisławS., Jezuici w Polsce. t. IV. Dzieje 153 kolegiów i domów jezuitów w Polsce, Kraków 1905 .