Klimat górski – rodzaj klimatu cechujący się zmienną pogodą, dużym natężeniem promieniowania słonecznego, obniżeniem temperatury powietrza wraz ze wzrostem wysokości (tj. o 0,6 °C co 100 metrów)^[1]. Wraz ze wzrostem wysokości nad poziomem morza staje się coraz surowszy, a roślinność uboższa aż do zniknięcia roślin (pustynia lodowa).

W górach jest więcej opadów niż na nizinach. Często wieją wiatry, a szczególnie silny i niebezpieczny jest wiatr fenowy. Wieje on z południa, jest ciepły i suchy, nie przynosi opadów. W zimie powoduje gwałtowne topnienie śniegu i niebezpieczeństwo lawin. W górach występują częste mgły i zachmurzenia^[2].

Z powodu temperatury zmieniającej się wraz z wysokością, układ roślin jest tam piętrowy^[3].

Piętra klimatyczno-roślinne na przykładzie Tatr^[4]:

• pogórze: 800–900 m n.p.m.
• regiel dolny: 900–1250 m n.p.m.; lasy liściaste i mieszane
• regiel górny: 1250–1550 m n.p.m.; lasy iglaste
• kosodrzewina: 1550–1800 m n.p.m.
• hale: 1800–2300 m n.p.m.; łąki wysokogórskie
• turnie: powyżej 2300 m n.p.m.; nagie skały

Strefy klimatu górskiego występują na wypiętrzonych terenach Himalajów, Alp, Kordylierów, Andów oraz w najwyższych górach Afryki^[2]. W innych regionach specyficzne warunki tworzą lokalny klimat górski. Wysokość, która określa początek strefy klimatu górskiego, zależy od szerokości geograficznej. W Himalajach jest to 2700 m n.p.m., w Alpach 900 m n.p.m., a w górach Sierra Nevada to 1200 m n.p.m.^[2].