Planety zostały odkryte we wrześniu 2012, a ich odkrycie zostało ogłoszone w lutym 2013. Wszystkie planety zostały odkryte metodą tranzytową. Naukowcy mają pewność sięgającą ponad 95,95% (3σ), że odkrycie układu planetarnego nie jest tylko błędem obserwacyjnym[5].
Najbliżej położona słońca planeta, Kepler-37b, była w momencie odkrycia najmniejszą znaną planetą pozasłoneczną orbitującą wokół gwiazdy ciągu głównego[2][a]. Średnica planety wynosi zaledwie jedną trzecią średnicy Ziemi, jest to prawie na pewno planeta skalista. Kepler-37c jest nieco mniejsza od Wenus, a Kepler-37d jest dwukrotnie większa od Ziemi[1].
Wszystkie trzy odkryte planety znajdują się w mniejszej odległości od ich gwiazdy niż Merkury od Słońca, na ich powierzchni nie ma warunków do powstania życia w formie znanej na Ziemi – szacuje się, że na powierzchni Kepler-37b panuje temperatura rzędu 700 K[1].
Odkrycie tak niewielkiej planety jak Kepler-37b w ramach programu Kepler zostało określone jako „poważne techniczne udoskonalenie dla teleskopu”[2]. Według naukowców odnalezienie Kepler-37b to „dobra wiadomość”, ponieważ wskazuje na to, że Kepler jest w stanie odkrywać planety wielkości Ziemi[6].
Porównanie wielkości planet układu Kepler-37 z planetami skalistymi Układu Słonecznego
