Kenneth Marlar Taylor (ur. 23 grudnia 1919 w Enid, zm. 25 listopada 2006 w Tucson) – amerykański wojskowy, pilot myśliwski okresu II wojny światowej, jeden z nielicznych, którzy zdołali wystartować i skutecznie walczyć z nieprzyjacielem podczas ataku na Pearl Harbor. Po zakończeniu wojny pozostał w służbie w US Air Force i Air National Guard, awansując do stopnia generalskiego.
Życiorys
Kenneth M. Taylor urodził się w Enid[1], dzieciństwo spędził w Hominy w stanie Oklahoma[2]. W 1938 roku rozpoczął studia na University of Oklahoma w Norman. Porzucił je jednak po dwóch latach i wstąpił do Army Air Corps[3]. Po ukończeniu kursu pilotażu, w kwietniu 1941 roku został awansowany do stopnia podporucznika (Second Lieutenant)[4] i skierowany do stacjonującego na Wheeler Field w pobliżu Honolulu na Hawajach 47 Dywizjonu Pościgowego (47th Pursuit Squadron)[1], dowodzonego przez majora Gordona H. Austina[4]. Wraz ze swym kolegą, George’em Welchem, zostali mianowani dowódcami eskadr[2].
W listopadzie 1941 roku 47 dywizjon został przebazowany na pomocnicze lotnisko Haleiwa Field, gdzie miał przeprowadzić ćwiczenia strzeleckie[4]. Wieczorem 6 grudnia, w sobotę, porucznicy Taylor i Welch uczestniczyli w przyjęciu w kasynie oficerskim na Wheeler Field[2]. Impreza przeciągnęła się, na kwaterę powrócili nad ranem[3]. Obudziły ich eksplozje japońskich bomb w porcie i na pobliskich lotniskach[4]. Ubrali się naprędce – zakładając spodnie od smokingów[1] – i bez rozkazu pojechali na Haleiwa Field, gdzie stacjonowały ich P-40. Wcześniej zawiadomili obsługę naziemną, żeby je zatankowała i uzbroiła[4]. Natychmiast wystartowali i zaatakowali japońskie samoloty nad Hawajami[2].
Po zużyciu amunicji wylądowali na zniszczonym Wheeler Field i rozkazali obsłudze ponownie załadować karabiny. W tym czasie oficer dowodzący lotniskiem rozkazał im usunąć myśliwce z pasa startowego i nie startować do walki. Jednak, gdy druga fala atakujących samolotów japońskich nadleciała nad Wheeler Field, obaj zignorowali rozkaz i ponownie włączyli się do akcji[4]. Ostatecznie Welch zaliczył cztery zestrzelenia, Taylor dwa pewne[1] i dwa prawdopodobne[5], został przy tym raniony odłamkami pocisku, który trafił w osłonę kabiny[2]. Nie rozstrzygnięto ostatecznie, który z nich pierwszy zestrzelił samolot przeciwnika w rozpoczynającej się wojnie[3]. Za podjętą, jako pierwsi z nielicznych w ogóle pilotów akcję, obaj zostali uznani za pierwszych bohaterów wojny, odznaczeni Distinguished Service Cross, a Taylor otrzymał również Purpurowe Serce[4].
W listopadzie 1942 roku, jako dowódca eskadry w 44 Dywizjonie Myśliwskim (44th Fighter Squadron)[5] Taylor został skierowany na lotnisko Henderson Field na Guadalcanalu. W trakcie walk zestrzelił na pewno jeden nieprzyjacielski samolot[4] i odniósł kontuzję nogi podczas japońskiego nalotu, co wykluczyło go z akcji bojowych[2]. W dalszym ciągu kariery wojskowej dowodził różnymi jednostkami i pracował w sztabach, łącznie z Joint Chiefs of Staff[4]. Odszedł z USAF w 1967 roku w stopniu pułkownika (Colonel), po czym rozpoczął służbę jako dowódca alaskańskiej Air National Guard[5]. Do przejścia w stan spoczynku w 1971 roku osiągnął stopnień jednogwiazdkowego generała (Brigadier General)[1]. W cywilu zajmował się pracą w ubezpieczeniach[2].
Oprócz Distinguished Service Cross był odznaczony również Distinguished Service Medal, Legion of Merit i Air Medal[1]. Jego akcja w obronie Pearl Harbor została upamiętniona w filmach Tora! Tora! Tora![3] (odtwórcą roli był Carl Reindel[2]), którego był konsultantem[2], oraz Pearl Harbor[3], w którym niektóre epizody głównych ról nawiązywały w udramatyzowanej i bardzo sfabularyzowanej wersji do akcji z 7 grudnia 1941[5].
W małżeństwie z Florą Love Morrison miał syna i córkę[4].
Zmarł w 2006 roku i został pochowany na Cmentarzu Narodowym w Arlington[6].
Przypisy
