Urodził się w rodzinie Henryka i Antoniny z Herginów. Ukończył gimnazjum w Piotrkowie Trybunalskim[3], następnie w 1902 studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował w adwokaturze i równolegle studiował historię na Uniwersytecie Franciszkańskim pod kier. Szymona Askenazego[4]. Jego praca o Kajetanie Sołtyku była obciążona silną tendencją antyrosyjską[5]. Szymon Askenazy w przedmowie do książki napisał: Symbolizuje ona pierwszy w swoim rodzaju, niebywały, nieprawdopodobny akt brutalnej przemocy, dokonany w czasie głębokiego na zewnątrz pokoju przez ościenną, innowierczą potęgę, razem na wolnej Rzeczypospolitej i Kościele katolickim, w osobie kapłana i senatora polskiego[6]. Władysław Konopczyński ocenił książkę Rudnickiego jako najsolidniejszą polską pracę biograficzną w zakresie XVIII stulecia[7].
W latach 1904–1906 Rudnicki był aplikantem (potem asesorem i sędzią) w Sądzie Okręgowym w Piotrkowie. W latach 1910–1917 był adwokatem, członkiem Koła Obrońców Politycznych. W okresie od 4 stycznia do 4 września 1917 sprawował urząd Prezydenta Miasta Piotrkowa[8], następnie był prokuratorem Sądu Okręgowego w Piotrkowie. W 1920 wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. W okresie 1921–1923 był prokuratorem sądu okręgowego (oskarżał m.in. w procesie Eligiusza Niewiadomskiego), w 1923 wiceministrem sprawiedliwości, 1923–1936 prokuratorem sądu okręgowego, następnie apelacyjnego w Warszawie. Został usunięty z tego stanowiska (nazywany „czerwonym prokuratorem”) za udzielanie pomocy oskarżonym w sprawach politycznych. Od 4 lipca 1936[9] do 16 października 1936 był prezesem Sądu Apelacyjnego w Krakowie. Na własną prośbę został przeniesiony w październiku na stanowisko prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie. W maju 1937 ponadto otrzymał nominację na sędziego Trybunału Stanu na okres trzechletni. Był członkiem zarządu Towarzystwa Kryminologicznego oraz członkiem Zarządu Głównego Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów (do 1939)[10].
Prokurator Sądu Apelacyjnego w Warszawie Kazimierz Rudnicki (w środku), podprokurator Michał Skoczyński (1. z lewej) i podprokurator Kaduszkiewicz.
W okresie okupacji niemieckiej aż do wybuchu powstania warszawskiego pozostał na stanowisku prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie. W latach 1939–1944 był ponadto prezesem Patronatu w Warszawie.
Po wojnie, od lutego 1945 był prezesem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z siedzibą w Łodzi. W listopadzie 1946 został przeniesiony na stanowisko prezesa Sądu Apelacyjnego w Krakowie. 4 grudnia 1947 powierzono mu pełnienie obowiązków sędziego Sądu Najwyższego z zachowaniem dotychczasowych funkcji. 1 kwietnia 1950 został przeniesiony na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego w Ośrodku Sesji Wyjazdowych w Krakowie, z dniem 27 lutego 1951 sędzia w Sądzie Wojewódzkim w Krakowie[10]. Był uznawany za krasomówcę sądowego (niektóre z jego przemówień ogłoszono drukiem).
Od 1906 był mężem Marii z Jakimowiczów (1882–1959)[3][11].
↑Mirosław Filipowicz, Wobec Rosji. Studia z dziejów historiografii polskiej od końca XIX wieku po II wojnę światową, Lublin: Instytut Europy Środkowo-Wschodniej 2000, ISBN 83-85854-47-9, s. 151
↑Szymon Askenazy, Przedmowa [w:] K. Rudnicki, Biskup Kajetan Sotyk 1715–1788, Kraków–Warszawa 1906, s. III
↑Władysław Konopczyński, Do charakterystyki biskupa Sołtyka. Z powodu prac Kazimierza Rudnickiego „Biskup Kajetan Sołtyk 1715–1788 (Monografie w zakresie dziejów nowożytnych”, wyd. Szymon Askenazy, t. V), Kraków i Warszawa, Gebethner i Wolff 1906 i Adama Skałkowskiego „Biskup Sołtyk” w zbiorze „O cześć imienia polskiego”, Lwów 1908, „Kwartalnik Historyczny” 24 (1910), s. 493
.JPG)
