Kazimierz Henryk Mroziński

Data i miejsce urodzenia	4 marca 1892 Garwolin
Data i miejsce śmierci	6 października 1941 Auschwitz-Birkenau
Odznaczenia

Kazimierz Henryk Mroziński (ur. 4 marca 1892 w Garwolinie, zm. 6 października 1941 w KL Auschwitz) – polski działacz społeczny, komendant Polskiej Organizacji Wojskowej i naczelnik straży pożarnej w Latowiczu, żołnierz Wojska Polskiego, przemysłowiec.

W 1912 ukończył kurs przemysłowo-handlowy w Warszawie, następnie wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Przez dwa lata mieszkał w stanie Wisconsin w miasteczku Milwaukee. W USA należał do organizacji polonijnych Związku Polaków Nar. i Strzelca Polskiego, gdzie prowadził aktywną działalność.

Po powrocie do Polski w 1914 zamieszkał w Łukowie. Prowadził działalność konspiracyjną, przewożąc pocztę polową do Warszawy. Pod koniec sierpnia 1914 został aresztowany za działalność konspiracyjną. W więzieniu przebywał krótko i po przekupieniu strażników wyszedł na wolność. Wyjechał do Mińska Mazowieckiego, gdzie ukrywał się przez rok.

17 kwietnia 1915 wstąpił do Ochotniczej Straży Pożarnej w Latowiczu. W 1915 ukończył kurs instruktorski, kurs podoficerski i kurs Szkoły Podchorążych w Skolimowie. 25 stycznia 1916 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej w Komendzie Latowicz I Okręgu 2 Obwodu, gdzie został mianowany komendantem. Przyjął pseudonim Sahajdaczny. Jako komendant 20-osobowego oddziału POW w Latowiczu szkolił strażaków – peowiaków w zakresie służby wojskowej.

Pod przykrywką legalnej działalności pożarniczej (Ochotniczej Straży Pożarnej w Latowiczu) prowadził działalność narodowo–patriotyczną. W latach 1917–1918 działał konspiracyjnie na terenach powiatów: garwolińskiego, łukowskiego, radzymińskiego i kaliskiego. Ścigany przez okupanta zdołał uniknąć kolejnego aresztowania. 11 listopada 1918 dowodził oddziałem Polskiej Organizacji Wojskowej z Latowicza, kierował rozbrojeniem 35-osobowego posterunku żandarmerii niemieckiej w Latowiczu i posterunku w Seroczynie. Dnia 11 listopada 1918 dowodził oddziałem POW w bitwie z Niemcami pod Stoczkiem Łukowskim.

Podczas wojny polsko-bolszewickiej został wcielony do 22 pułku piechoty, walczył na froncie. Dostał się do niewoli ukraińskiej, z której uciekł. Następnie przydzielony do batalionu zapasowego 22.pp, gdzie służył do lutego 1921.

Po zwolnieniu z Wojska Polskiego wrócił do Latowicza, gdzie prowadził karczmę i rzeźnię. Dekretem prezydenta Ignacego Mościckiego z dnia 16 marca 1933 został odznaczony Krzyżem Niepodległości.

W latach 1921–1935 sprawował funkcję naczelnika Ochotniczej Straży Pożarnej w Latowiczu.

14 lutego 1941 aresztowany przez Niemców, przewieziony na Pawiak, a następnie do obozu koncentracyjnego Auschwitz, gdzie 6 października 1941 został zamordowany.

• Krzyż Niepodległości (16 marca 1933)^[1]
• Krzyż POW
• Odznaka pamiątkowa „Orlęta”
• Gwiazda Przemyśla
• Odznaka pamiątkowa Rozbrojenie - Wypędzenie - Niemców

• Lipiński W., Walka zbrojna o niepodległość Polski w latach 1905–1918, Warszawa 1935, s. 55.
• Gajowniczek Z., Dzieje Latowicza, Fundacja Przyjaciół Latowicza, Latowicz 1999.
• Gajowniczek Z., Dzieje Ochotniczej Straży Pożarnej w Latowiczy 1909–1999. FPL, Latowicz 1999.
• Czajka S., Udział sienniczan w czynie niepodległościowym 1914–1920, Niepodległość i Pamięć, Nr 19, 2003.
• Nałęcz T., POW 1914–1918, s. 15.
• Księga Pamięci. Transporty Polaków z Warszawy do KL Auschwitz.