Replika K. Kobro rzeźby powstała w czasie pleneru „What Now?” w 1986 w Elblągu. Została wykonana w skali 5:1Grób Katarzyny Kobro-Strzemińskiej i jej córki, Niki Strzemińskiej na cmentarzu prawosławnym na Dołach w Łodzi, 21 maja 2007
Urodziła się w Moskwie jako córka Jewgenii Rozanow i Mikołaja von Kobro. Ukończyła w Moskwie ewakuowane z Warszawy III Żeńskie Gimnazjum Warszawskie. W latach 1917–1920 studiowała w moskiewskiej Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury[1].
Zrewolucjonizowała myślenie o rzeźbie. Odeszła od pojmowania rzeźby jako bryły. Pod wpływem konstruktywizmu odrzuciła indywidualizm, subiektywizm i ekspresjonizm sztuki, w ich miejsce postulowała bezwzględny obiektywizm formy, podstawowym jej celem była budowa abstrakcyjnego dzieła sztuki, opartego na uniwersalnych i obiektywnych prawach, odkrywanych na drodze eksperymentu i analizy. Punktem wyjścia koncepcji rzeźby Katarzyny Kobro jest abstrakcyjne pojęcie nieskończonej przestrzeni. Przestrzeń tak pojęta jest jednorodna i nie posiada żadnych szczególnych miejsc, żadnego punktu odniesienia (np. w rodzaju środka układu współrzędnych). Stąd Kobro dążyła w swoich pracach do takiego zorganizowania przestrzeni, aby nie było w niej podziału na przestrzeń zamkniętą w bryle i otoczenie, ale by dzieło współistniało z przestrzenią, pozwalając jej przenikać się. Równocześnie z koncepcji jednorodności przestrzeni wynika likwidacja centrum kompozycyjnego, tak by każdy punkt rzeźby był jednakowo ważny[1].
Rzeźbiarska twórczość Katarzyny Kobro ma fundamentalne znaczenie dla polskiej sztuki nowoczesnej. Kobro zrewolucjonizowała myślenie o rzeźbie[1].
Tak wyjątkowe podejście do rzeźby wpłynęło na wielu awangardowych artystów, m.in. Belga Georges’a Vantongerloo, którego twórczość widocznie ewoluowała w latach dwudziestych i trzydziestych, częściowo pod wpływem prac Kobro[3].
Została pochowana w Łodzi w części prawosławnej cmentarza Doły. Dopiero pięć lat po śmierci artystki miała miejsce jej pierwsza powojenna wystawa – wspólna z Władysławem Strzemińskim. Większość jej dzieł znajduje się w Muzeum Sztuki w Łodzi. Od 2001 przyznawana jest nagroda jej imienia[1].
W 2009 Teatr Telewizji zrealizował sztukę o tytule Powidoki w reż. Macieja Wojtyszki, w której ukazano życie prywatne Katarzyny Kobro i Władysława Strzemińskiego[4].
↑MichałM.WenderskiMichałM., Cultural Mobility in the Interwar Avant-Garde Art Network: Poland, Belgium and the Netherlands, Routledge, 2018, s. 88–90, ISBN 978-1-138-49354-4.
↑Centrum Sztuki GaleriaC.S.G.ELCentrum Sztuki GaleriaC.S.G., Otwarta Galeria. Formy przestrzenne w Elblągu. Przewodnik, Elbląg 2015, s. 50–54, ISBN 978-83-92721-7-3.
Janusz Zagrodzki: Katarzyna Kobro i kompozycja przestrzeni, PWN, Warszawa 1984
Andrzej Turowski: Konstruktywizm polski. Próba rekonstrukcji nurtu 1921–1943, Ossolineum, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź 1981, ISBN 83-04-00557-3.
