Na ścianie mostu pełniącego jednocześnie funkcje muru oporowego od strony odkrytego kanału znajduje się tablica z napisem: „R.P. 1846. Ukończony Zakład Walcowni. Karol Knake Budowniczy”.Pełny obraz muru oporowego od strony kanału w Nietulisku Dużym z tablicą upamiętniającą projektanta i budowniczego obiektu Karola Knake.
Karol Knake (ur. 1804) – budowniczy, inżynier, architekt, nadzorca budowy tężni solankowych oraz warzelni soli w Ciechocinku.
Życiorys
W latach 1812–1815 wchodził w skład kadry inżynieryjno-budowlanej w administracji terenowej Księstwa Warszawskiego jako budowniczy w Departamencie Siedleckim[1].
Ruiny XIX-wiecznej walcowni
Autor projektu wielkiego zespołu przemysłowego (zespół fabryczno-osadniczy)[2] w Nietulisku Dużym (zakład, osiedle, most i urządzenia hydrotechniczne) zbudowanego w latach 1834–1846; energii do niego miała dostarczać turbina wodna. Na ścianie od strony odkrytego kanału znajduje się tablica z napisem: „R.P. 1846. Ukończony Zakład Walcowni. Karol Knake Budowniczy”[3].
W latach 1834–1838 zaprojektował i nadzorował budowę osiedla mieszkaniowego przy zakładach w Białogonie, składającego się z 12 domów murowanych. Przypisuje mu się również autorstwo projektu zakładu (walcownia i pudlingarnia żelaza) i osiedla w Sielpi Wielkiej zbudowanego w latach 1835–1838 oraz kierowanie przebudową wielkiego pieca w Rejowie w 1838–1841 oraz w Miedzianej Górze w 1837.
W ramach danych dotyczących organizacji władz górniczych i hutniczych w XIX wieku w Królestwie Polskim zawiadowca budowli w Sielpi Wielkiej w 1839–1841, w Nietulisku Dużym w 1842–1845. W latach 1827–1859 nadzorował budowę drewnianych tężni solankowych w Ciechocinku (budowa tężni I i II trwała w latach 1824–1829, tężnia nr III powstała w 1859), projektu prof. Jakuba Graffa (Johann Jacob Graff). Budowniczy warzelniany w Ciechocinku.
Andrzej Majdowski: Zarys organizacji służb budowlanych w Księstwie Warszawskim. Wyd. Acta Universitatis Nicolai Copernici, Zabytkoznawstwo i Konserwatorstwo XLIII. Toruń: Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, 2012. (pol.). Brak numerów stron w książce
