Po wybuchu I wojny światowej, 31 sierpnia 1914 roku, został powołany do służby w armii austro-węgierskiej. Otrzymał przydział do 29. pułku armat polowych, później w 90. pułku piechoty i w niemieckim 375. pułku piechoty. W składzie tych jednostek walczył na froncie serbskim, włoskim i rumuńskim[6]. W 1917 roku przeszedł miesięczny kurs obserwatorów lotniczych w szkole w Wiener Neustadt, po którym otrzymał 1 marca 1918 roku przydział do 101 Fliegerkompanie (Flik 101/G), a następnie 1 listopada do 102 Fliegerkompanie (Flik 102/G)[7]. W czasie walk był dwukrotnie zestrzelony, podczas drugiego zestrzelenia we wrześniu 1918 roku został ciężko ranny[6]. Trafił na leczenie do szpitala na terenie Węgier, a następnie został odesłany na rekonwalescencję do rodzinnego Lubaczowa.
1 listopada 1918 roku Rada Regencyjna mianowała go komendantem Lubaczowa i powierzyła mu zadanie sformowania na tym terenie jednostek Wojska Polskiego[5][4]. Otrzymał przydział do 1. pułku strzelców w Jarosławiu[6]. Z uwagi na jego wyszkolenie lotnicze został skierowany do Krakowa, gdzie wszedł w skład 3. eskadry lotniczej[4] organizowanej przez jego przyjaciela Camillo Periniego[8]. 18 listopada 1918 roku 3. el została przebazowana do Lwowa, gdzie Karol Frieser objął stanowisko oficera taktycznego eskadry[5]. W tej jednostce wykonał 34 loty bojowe. 4 grudnia 1918 roku, w załodze z Camillo Perinim, zbombardował i ostrzelał oddziały ukraińskie w Gródku Jagiellońskim co znacznie ułatwiło polskim wojskom zdobycie tej miejscowości[9]. 19 grudnia, również w załodze z Camillo Perinim, wyróżnił się podczas ataków na ukraińską piechotę i artylerię[10]. W trakcie lotów na rozpoznanie narysował mapę pozycji ukraińskich (jednostka w tym czasie nie posiadała aparatów fotograficznych), która stała się podstawą do dalszych działań rozpoznawczych 3. eskadry lotniczej[11].
Karol Frieser (1950)
W kwietniu 1919 roku został przeniesiony do dowództwa II Grupy Lotniczej, a 20 czerwca 1920 roku został dowódcą II dywizjonu lotniczego. W lipcu objął stanowisko oficera taktycznego w szefostwie lotnictwa 3. Armii[6].
W maju 1922 roku odszedł z wojska na bezterminowy urlop, z którego został odwołany już w maju 1922 roku. Otrzymał przydział do 3 pułku lotniczego na stanowisko oficera wyszkolenia pułku[5]. W 1925 roku przeszedł do Lwowa, gdzie wspólnie w Camillo Perinim organizował 6 pułk lotniczy. Objął tam stanowisko dowódcy II dywizjonu[12].
W 1927 roku został przeniesiony do Departamentu Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych, gdzie w 1928 objął kierownictwo Wydziału Studiów i Wyszkolenia Departamentu Lotnictwa. Od kwietnia 1930 roku służył w 3 pułku lotniczym, gdzie objął stanowisko komendanta bazy lotniczej[6][4]. 27 czerwca 1935 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 3. lokatą w korpusie oficerów aeronautyki[13]. W 1937, po utworzeniu korpusu oficerów lotnictwa został zaliczony do grupy technicznej[14]. Do marca 1939 pozostawał w dyspozycji dowódcy 3 Grupy Lotniczej w Warszawie[15]. W marcu 1939 roku objął kierownictwo komórki „Służba Portów Lotniczych”, której celem była rozbudowa sieci lotnisk odwrotowych w rejonie Lublina, Lwowa i Kosowa[5].
Objął stanowisko delegata Inspektora Lotnictwa przy delegacie Inspektora Lotnictwa gen. Stanisława Ujejskiego przy kadrze lotnictwa polskiego w Blackpool. W późniejszym czasie był przewodniczącym komisji selekcyjnej personelu latającego dla kandydatów do lotnictwa, sprawował tę funkcję do końca wojny[5].
W 1947 roku zdecydował się na powrót do Polski, osiedlił się w Gdańsku. Pracował w przedsiębiorstwach: „Wiercenia Poszukiwawcze” i „Centrostal”.
Zmarł 27 grudnia 1982 roku w Gdańsku i został pochowany 31 grudnia 1982 roku na Cmentarzu Srebrzysko (rejon X kwatera KW IV-14-2/1)[17][18].
↑ abcdefKarol Jerzy Frieser. „Skrzydlata Polska”. 12/1967, s. 18, 19 marca 1967. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN0137-866X. OCLC839207783.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Hubert Mordawski: Polskie lotnictwo wojskowe 1918–1920 : narodziny i walka. Poznań ; Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie Oddział Publicat, 2009. ISBN 978-83-245-8844-2. OCLC750811729.
Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC276981965.
Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). T. I, Początki, organizacja, personel i sprzęt. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC995372299.
Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). T. II, Walka i demobilizacja. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC995372299.
.png){kind=small}
.svg){kind=small}
