XM29 Objective Individual Combat Weapon (OICW) – amerykańska prototypowa broń, połączenie karabinka szturmowego i granatnika[1]. Jeden z elementów programu Future Combat Systems. Program rozwoju tej broni zawieszono w lipcu 2005 roku.
Historia
Latem 1994 roku przedstawiono założenia programu XM26 OICW, którego celem było wyłonienie broni, następcy karabinu M16, karabinka M4 i granatnika M203. Nowa broń miała być połączeniem karabinka szturmowego i granatnika, mieć zasięg skuteczny 1000 m (także wobec celów lekkoopancerzonych) i być wyposażona w układy wspomagające wzrok strzelca. Cena jednostkowa nowej broni miała zawierać się w przedziale 10-20 tys. dolarów (dla porównania karabin M16A2 kosztował pod koniec lat 80. 586$).
Do konkursu przystąpiły dwa zespoły. Colt i AAI przedstawiły prototyp M25A1, Heckler und Koch i Aliant Techsystems broń oznaczoną jako OICW. Obie bronie były połączeniem karabinka szturmowego (Colt M4 lub HK G36) i 20 mm granatnika samopowtarzalnego.
Po serii testów do dalszego etapu prac zakwalifikowano prototyp firm HK i Aliant Techsystems. W marcu 1998 roku w firmie Aliant Techsystems zamówiono 4 demonstratory OICW, 5 tys. granatów 20 mm i 20 tys. naboi 5,56 mm. Próby dostarczonych OICW przeprowadzono w czerwcu i lipcu 2004 w ośrodku ARDEC w Picatinny Arsenal.
Testowana wersja OICW miała masę 8,17 kg (z pełnymi magazynkami 30 nab. 5,56 mm i 6 nab. 20 mm), ale planowano jej obniżenie do 6,85, a nawet 5,57 kg w wersji seryjnej (z 30 nab. magazynkiem 5,56 mm i 8 nab. magazynkiem 20 mm).
Początkowo planowano rozpoczęcie produkcji nowej broni w 2004. Pełne przezbrojenie pierwszej jednostki bojowej US Army miało nastąpić w 2006, ale w marcu 2000 zdecydowano o przedłużeniu fazy badań nowej broni. Aliant Techsystems miała przedstawić 5 w pełni działających prototypów XM29 wyposażonych w dalmierz laserowy, kamerę cyfrową, system identyfikacji i podświetlacz laserowy. Zdecydowano także że nowa broń będzie uzbrojeniem czterech z dziewięciu żołnierzy drużyny.
W 2004 roku zdecydowano podzielić program OICW na trzy programy:
OICW Increment 1 – jego celem miało być opracowanie modułowego karabinu szturmowego XM8
OICW Increment 2 – opracowanie samopowtarzalnego granatnika kalibru 25 mm XM25
OICW Increment 3 – program którego realizacja miała rozpocząć się po zakończeniu Increment 1 i 2, mający na celu opracowanie docelowego karabinu-granatnika, kombinacji XM8 i XM25.
W lipcu 2005 roku zdecydowano o zawieszeniu prac nad XM29. W październiku 2005 roku Picatinny Arsenal oficjalnie poinformował o anulowaniu prac nad XM29. 31 października 2005 roku program karabinu XM8 został definitywnie anulowany. Próby XM25 są kontynuowane.
Opis konstrukcji
Rysunek przedstawiający moduły karabinu
XM29 był bronią kombinowaną, połączeniem karabinka szturmowego i granatnika[1].
Karabin automatyczny był bronią drugorzędną służącą głównie do samoobrony. Była to wersja karabinka G36K[1] wyposażona w skróconą, 10-calową (254 mm) lufę i gniazdo magazynka zgodne ze standardami NATO.
Nad karabinkiem znajdował się 20 × 23 mm granatnik. Działał on na zasadzie krótkiego odrzutu lufy. Wyposażony był w tytanową lufę o długości 508 mm. Zasilanie z 6-nabojowych magazynków pudełkowych. Granatnik mógł strzelać granatami HE (burząco-odłamkowe), BA (burząco-zapalające) i TP (ćwiczebne).
Wybór rodzaju broni był dokonywany za pomocą przełącznika umieszczonego z boku komory spustowej. Za nim znajdował się przełącznik rodzaju ognia (karabinka).
Broń była wyposażona w elektroniczny celownik, połączenie celownika telewizyjnego i termowizyjnego, dalmierza laserowego, elektronicznego kompasu i komputera balistycznego. Dzięki celownikowi laserowemu automatycznie ustawiana była odległość do celu. W przypadku strzelania granatami istniała możliwość zaprogramowania wybuchu granatu w powietrzu (w określonej odległości), wybuchu w momencie trafienia lub wybuchu po penetracji przeszkody (z opóźnieniem). Komputer balistyczny obliczając tor lotu pocisku uwzględniał dane o zużyciu lufy, jej temperaturze, dane balistyczne pocisku oraz temperaturę powietrza. Istniała możliwość ręcznego ustalenia odległości, po której osiągnięciu ma wybuchnąć granat. Obraz z celownika mógł być przesyłany na wyświetlacz nahełmowy żołnierza, a także transmisji obrazu z celownika na wyświetlacz nahełmowy dowódcy drużyny.
Przypisy
↑ abcdefghiMartin J. Dougherty: Broń strzelecka od roku 1860 do współczesności. Bremen: MAK, 2010, s. 112. ISBN 978-3-939991-73-1.
