Kara aresztu ścisłego – jedna z kar dyscyplinarnych stosowanych w Wojsku Polskim.

W myśl ustawy z 1945^[1] kara aresztu ścisłego polegała na zamknięciu całkowitym. Ukarani nie mogli pisać ani odbierać listów, palić tytoniu. Musieli spać na twardych pryczach i co drugi dzień pozostawali "o chlebie i wodzie". W okresie postu nie pracowali. Maksymalny okres kary wynosił 14 dni.

W latach 70. kara aresztu ścisłego polegała na ograniczeniu wolności osobistej ukaranego. Żołnierze przebywali w pojedynczych zamkniętych celach aresztu^[2]. W wyjątkowych przypadkach, za zezwoleniem dowódcy (komendanta) garnizonu, mogli oni przebywać w celach ogólnych^[3]. W czasie przeznaczonym na sen w celach paliło się światło dyżurne.

Ponowna kara aresztu ścisłego mogła być wykonana dopiero po upływie tylu dni, ile wynosiła poprzednia kara aresztu ścisłego^[2].

Odbywanie kary aresztu ścisłego poprzedzano badaniem lekarskim celem stwierdzenia, czy nie ma przeciwwskazań do odbycia kary. W przypadku stwierdzenia złego stanu zdrowia, przełożony odraczał wykonanie kary^[2].

Do aresztu żołnierzy przyjmował profos^[4]. Sprawdzał on, czy żołnierz nie miał przedmiotów niedozwolonych. Odbierał broń, dokumenty osobiste, pasy, sznurowadła, pieniądze i inne zbyteczne przedmioty^[5] i wszystkie te przedmioty przechowywał w depozycie^[3].

Przetrzymywanym w areszcie zabraniano: palić tytoniu, pić napojów alkoholowych, słuchać radia, grać w gry, grać na instrumentach muzycznych, śpiewać, rozmawiać z osobami postronnymi, hałasować, przyjmować odwiedzających, odbierać paczki, wysyłać i otrzymywać korespondencję. W odróżnieniu od kary aresztu zwykłego nie zezwalano nawet czytać gazet i regulaminów wojskowych^[3].

Szeregowcy odbywający karę aresztu ścisłego nie pracowali. Wszystkich ukaranych aresztem ścisłym wyprowadzano codziennie na spacer trwający 30 minut, pojedynczo i pod nadzorem wartownika^[3].

Ukarani żywieni byli co drugi dzień według należności "Z" lub "MN", a w pozostałe dni tylko należność chleba, a kawa i woda w dowolnej ilości.

Uprawnienia dyscyplinarne do stosowania tego środka dyscyplinarnego posiadali: dowódca kompanii (do 5 dni), dowódca batalionu (do 7 dni) i wyżsi przełożeni (do 14 dni)^[6].

Regulamin dyscyplinarny z 1977 roku zniósł karę aresztu ścisłego pozostawiając karę aresztu.

 Osobny artykuł: kara aresztu zwykłego.

• Regulamin dyscyplinarny Sił Zbrojnych PRL Szt. Gen. 501/70; Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1970
• Regulamin dyscyplinarny Sił Zbrojnych PRL; Szt. Gen. 792/76; Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1977
• Regulamin służby garnizonowej i wartowniczej Sił Zbrojnych PRL; Szt. Gen. 502/70; Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1970
• Podręcznik dowódcy drużyny; Szkol 378/69 Inspektorat Szkolenia; Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1971
• Dekret z dnia 26 czerwca 1945 roku. Wojskowe przepisy dyscyplinarne.