Kamienica przy ulicy Szewskiej 35 – kamienica o średniowiecznym rodowodzie znajdująca się przy ulicy Szewskiej we Wrocławiu.
Historia i opis architektoniczny
Szczytowa ściana południowa kamienicy z widocznymi gotyckimi pozostałościami po sąsiedniej kamienicy
Pierwszy budynek na działce nr 35 został wzniesiony w drugiej połowie XIII wieku[3], a według Marzeny Jagiełło-Kołaczyk były to dwa budynki o układzie szczytowym[4]. Budynek był jednoizbowy zbudowany na planie prostokąta. W XIV wieku budynek został rozbudowany, a około roku 1600 i w pierwszej połowie XIX wieku gruntownie go przebudowano. Zmieniła się wówczas fasada domu i dodano pomieszczenia oficyny. Kolejne drobniejsze zmiany dokonywano w 1859 i 1925 roku. Obecny budynek ma formę klasycystyczną opartą na elementach gotyckich i renesansowych. Murowany z cegły budynek kalenicowy ma trzy kondygnacje o dwuipółtraktowym układzie. Jest podpiwniczony i posiada nieużytkowe poddasze. W jego osi znajduje się przelotowa sień prowadząca na dziedziniec, nakryta sklepieniem zwierciadlanym[5] z lunetami i ozdobiona skromnym portalem z ornamentem diamentowym. Sześcioosiowa elewacja w części parterowej jest boniowana. Okna na parterze otoczone są zachowanymi gotyckimi opaskami, a na I piętrze renesansowymi fasciowymi opaskami; nad dwoma środkowymi oknami na pierwszej kondygnacji zachowały się łukowe naczółki[3][3]. Po południowej stronie na tyłach kamienicy znajduje się ceglany gotycki mur[3].
Do końca lat 70. XIX wieku kamienica należała do Ewangelickiego Stowarzyszenia Szkolnego[4].
Po 1945
Budynek nie uległ zniszczeniu podczas działań wojennych w 1945 roku. Podczas jego remontu usunięto pozostałości po sąsiedniej kamienicy nr 34, odsłaniając ścianę południową z dawną gotycką ścianę szczytową. Od lat 80. XX wieku znajdował się tu miejski przytułek dla bezdomnych oraz publiczny zakład dezynfekcyjny. Obecnie budynek spełnia funkcje mieszkalno-usługowe. W 2010 roku budynek został wyremontowany. Odnowiono wówczas m.in. elewację, nad kolorystyką której czuwała projektantka Maria Szarejko[4][2].
