Język skou

Skou
Obszar

Papua (Indonezja), prowincja Sandaun (Papua-Nowa Gwinea)

Liczba mówiących

700 (1999)

Pismo/alfabet

łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
  • Języki skou
  • Języki skou-serra-piore
  • Języki skou jądrowe
  • Język skou
Status oficjalny
Ethnologue 6a żywy↗
Kody języka
ISO 639-3 skv
IETF skv
Glottolog nucl1634
Ethnologue skv
BPS 1117 0
WALS sko
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język skou (a. sekol, sekou, sko, skouw, skow, sukou), także te mawo (a. tumawo) – język papuaski używany w prowincji Papua w Indonezji. Według danych z 1999 roku posługuje się nim 700 osób[1].

Należy do rodziny języków skou, jest najbardziej wysuniętym na zachód przedstawicielem rodziny[2]. Jego użytkownicy zamieszkują wsie Skou Mabo (Te Máwo), Skou Sai (Te Bapúbí) i Skou Yambe (Te Tángpe)[1][3]. Znany jest również mieszkańcom kilku wsi w Papui-Nowej Gwinei (Wutung, Dumo, Sangke, Dusur, Leitre)[4].

W użyciu są także języki indonezyjski i malajski papuaski[1][5]. Odnotowano, że wśród młodszego pokolenia preferowane są właśnie te języki, do czego przyczynia się wpływ systemu edukacji[4]. Dzieci w wieku szkolnym wykazują jedynie bierną znajomość skou[5]. Zaobserwowano jednak, że po ukończeniu szkoły (w wieku 14–15 lat) skou staje się głównym środkiem komunikacji, co oznaczałoby, że wcale nie jest silnie zagrożony wymarciem[3].

Nie jest bliski okolicznym językom indonezyjskiej Nowej Gwinei (zarówno pod względem klasyfikacji genetycznej, jak i cech typologii)[6]. W skou zidentyfikowano wiele zapożyczeń z niderlandzkiego, malajskiego, tok pisin i różnych języków lokalnych[7].

Badaniem języka skou zajmował się Mark Donohue, autor słownika i opracowania gramatycznego[8]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Skou, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-18] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
  2. ↑ Donohue 2004 ↓, s. 16.
  3. ↑ a b Donohue 2004 ↓, s. 10.
  4. ↑ a b Mita Noveria i inni, Dinamika mobilitas penduduk di wilayah perbatasan, Jakarta: Pusat Penelitian Kependudukan, Lembaga Ilmu Pengetahuan Indonesia (PPK-LIPI), 2006, s. 106, ISBN 978-979-799-135-7, OCLC 271724847 [dostęp 2024-02-09] (indonez.).
  5. ↑ a b Skou. Endangered Languages Project. [dostęp 2022-07-19]. (ang.).
  6. ↑ Donohue 2004 ↓, s. 3.
  7. ↑ Donohue 2004 ↓, s. 31–32.
  8. ↑ Bahasa Skou – Skou Language. Papuaweb, 2005-02-17. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-02)]. (ang.).

Bibliografia