| Pseudonim
|
"The Destroyer"
|
| Data i miejsce urodzenia
|
26 grudnia 1972
Masaka
|
| Obywatelstwo
|
Uganda
|
| Wzrost
|
171 cm
|
| Styl walki
|
praworęczny
|
| Kategoria wagowa
|
super piórkowa (prime)
|
| Bilans walk zawodowych
|
| Liczba walk
|
57
|
| Zwycięstwa
|
45 (30KO)
|
| Porażki
|
11 (10KO)
|
| Remisy
|
1
|
Justin Juuko (ur. 26 grudnia 1972 w Masace) – ugandyjski bokser kategorii super piórkowej.
Kategoria super piórkowa
Na zawodowym ringu zadebiutował 18 marca 1991 roku w USA. Pokonał przez poddanie w 3 rundzie lokalnego boksera Gilberto Diaza. Do sierpnia 1995 roku, stoczył jeszcze 23 pojedynki z mniej znanymi rywalami, z których jeden przegrał, jeden zremisował oraz 23 wygrał z czego 17 przed czasem.
Droga do mistrzostwa świata
30 września 1995 roku zdobył pas wspólnoty brytyjskiej, pokonując na punkty Kanadyjczyka Tony'ego Pepa. Pas obronił jeszcze 3krotnie, najpierw jego ofiarą padł Jackie Gunguluza a następnie Gary Thornhill oraz David Ouma. Do końca 1998 roku pokonał jeszcze 5 rywali, broniąc tytułu WBC International oraz zdobywając WBC FECARBOX.
Walki o mistrzostwo świata
20 lutego 1999 roku zmierzył się z Meksykaninem Antonio Hernandezem, a stawką walki było tymczasowe mistrzostwo świata WBA. Juuko dominował w pojedynku, zwyciężając na kartach punktowych, jednak w 11 rundzie Hernandez pokonał go przez Techniczny nokaut.
22 maja 1999 roku otrzymał kolejną szansę, jego przeciwnikiem był Floyd Mayweather Jr., a stawką pas WBC, którego Amerykanin bronił po raz trzeci. Mayweather w 9 rundzie posłał Juuko na deski prawym prostym, po którym Juuko dał się wyliczyć, przegrywając przez TKO. Statystyki z walki pokazały, że to Juuko był aktywniejszy, ale Mayweather celniejszy. Juuko w całej walce zadał 488 ciosy, z czego trafił 147 razy. Mayweather zadał 385 przy 209 trafieniach[1].
17 czerwca 2000 roku zmierzył się z niepokonanym Diego Corralesem, o mało prestiżowy pas IBA. Po emocjonującym i bardzo wyrównanym pojedynku, Corrales znokautował Juuko w 10 rundzie ciosem na korpus i sędzia bez liczenia przerwał pojedynek[2].
Schyłek kariery
Mimo iż w następnym pojedynku zdobył pas NABF, nokautując Ramireza[3] było już tylko gorzej. W kolejnych 4 pojedynkach, zwyciężył tylko raz. Najpierw w 1 obronie pasa, pokonał go Ernesto Zepeda[4] a następnie Carlos Hernandez[5] i Miguel Cotto[6].
W latach 2003–2012 stoczył jeszcze 12 pojedynków, z czego 8 wygrał i 4 przegrał. Były to jednak pojedynki z lokalnymi rywalami w Ugandzie, albo na wyjazdach o nic nie znaczące tytuły.
Linki zewnętrzne
Przypisy
