José David Ruilova Toro (ur. w 1898[1] lub 1899, zm. w 1977) – boliwijski wojskowy i polityk.
Ukończył szkołę wojskową w La Paz. W rządzie Hernando Siles Reyesa pełnił funkcję ministra robót publicznych i komunikacji. Po obaleniu prezydenta przez armię (28 maja 1930) wszedł w skład rządu tymczasowego, krótko pełnił również obowiązki głowy państwa[2]. Brał udział w wojnie o Chaco[3], podczas której awansował do stopnia pułkownika.
W wyniku kolejnego zamachu stanu (17 maja 1936) przeprowadzonego przez grupę współpracowników Toro został utworzony Komitet Rewolucyjny. 20 maja przekazał on władzę pułkownikowi, który powrócił do stolicy z Villa Montes[3]. Rządził w sposób autorytarny, głosząc konieczność uzdrowienia życia politycznego. Doprowadził do wprowadzenia zakazu działalności partii politycznych - w ich miejsce powołał w pełni kontrolowaną przez władze Państwową Partię Socjalistyczną[3]. W polityce gospodarczej preferował interwencjonizm. Dokonał wywłaszczenia Standard Oil (marzec 1937), promował wzrost płac, utworzył również Ministerstwo Pracy[2]. Podjął działania zmierzające do opracowania kodeksu prawa pracy.
Trudności gospodarcze spowodowały stopniową ewolucję programową rządu i rezygnację z części radykalnych lewicowych postulatów. Doprowadziła ona do niezadowolenia w kręgach wojskowych i była jedną z przyczyn kolejnego przewrotu (13 lipca 1937)[3]. Toro wyemigrował do Chile, gdzie zmarł kilkadziesiąt lat później.
Przypisy
- ↑ Galería de Presidentes. presidencia.gob.bo. [dostęp 2011-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 czerwca 2011)]. (hiszp.).
- ↑ a b Dzieje Ameryki Łacińskiej. Tom III 1930-1975/1980. Ryszard Stemplowski. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo "Książka i Wiedza", 1983, s. 74, 688.
- ↑ a b c d Marcin Kula: Anatomia rewolucji narodowej : (Boliwia w XX wieku). Wrocław: Wydawnictwo Leopoldinum, 1999, s. 19, 29, 31-32. ISBN 83-85220-97-6.
.svg)
