Był bardzo aktywny jako bokser. Stoczył ponad 330 walk, z których większość była no decision. Pierwszą walkę zawodową stoczył w 1910. W 1911 walczył 47 razy. 4 września 1912 w Nowym Jorku stoczył walkę no decision z ówczesnym mistrzem świata w wadze piórkowej Johnnym Kilbane. 29 kwietnia 1913 w Vernon ci sami pięściarze zmierzyli się w walce o tytuł. Po 20 rundach orzeczono remis. W 1914 Dundee stoczył m.in. walki no decision z takimi bokserami, jak Rocky Kansas i Benny Leonard oraz zremisował z Williem Ritchiem. W 1915 walczył no decision z tymi pięściarzami. W następnym roku walczył m.in. trzykrotnie z Leonardem (wszystkie walki ND). W 1917 walczył no decision z Lewem Tendlerem i George’em „KO” Chaneyem (dwukrotnie z każdym z nich) i pokonał Kansasa. W 1918 zremisował z Kansasem i walczył ND z Chaneyem. W 1919 i 1920 czterokrotnie walczył ND z Leonardem.
W 1921 po m.in. walkach no decision z Rockym Kansasem i George’em „KO” Chaneyem (dwukrotnie) zmierzył się z tym ostatnim 18 listopada w Nowym Jorku o tytuł mistrza świata w nowo utworzonej kategorii junior lekkiej. Wygrał przez dyskwalifikację w 5. rundzie i został mistrzem świata. W obronie tytułu pokonał 6 lipca 1922 w Nowym Jorku Jackiego Sharkeya, a 15 sierpnia tego roku, równie z w Nowym Jorku, zdobył wakujące mistrzostwo świata wagi piórkowej w wersji NYSAC po znokautowaniu w 9. rundzie Danny'ego Frusha. 28 sierpnia tego roku ponownie obronił tytuł w wadze junior lekkiej wygrywając z Vincentem Martinem, a 2 lutego 1923 po raz kolejny, po pokonaniu Elino Floresa. Tytuł mistrza świata wagi junior lekkiej stracił 30 maja 1923 w Nowym Jorku, gdy pokonał go Jack Bernstein.
26 lipca tego roku ponownie stał się powszechnie uznawanym mistrzem świata w wadze piórkowej, gdy w Nowym Jorku pokonał obrońcę tytułu Eugène'a Criqui'ego. 17 grudnia 1923 w Nowym Jorku pokonał w rewanżu Bernsteina i odzyskał tytuł w wadze junior lekkiej. W 1924 przegrał ze swym starym rywalem Rockym Kansasem, stoczył walkę no decision z Sammym Mandellem, a 20 czerwca stracił tytuł w wadze junior lekkiej po porażce ze Steve'em „Kidem” Sullivanem. 20 sierpnia tego roku zrezygnował z pasa w wadze piórkowej, nie mogąc utrzymać limitu wagi. 15 września tego roku przegrał trzeci pojedynek z Bernsteinem.
19 października 1926 w San Francisco przegrał walkę o tytuł mistrza świata w wadze junior lekkiej z obrońcą pasa Todem Morganem, a 24 października 1927 w Madison Square Garden w Nowym Jorku zmierzył się o wakujący tytuł mistrza świata wagi piórkowej w wersji NYSAC z Tonym Canzonerim, który zwyciężył jednogłośnie na punkty. Była to ostatnia walka Dundee o tytuł mistrza świata. Walczył do 1929, a potem stoczył jeszcze dwie walki w 1932.
↑James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 114. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
Bibliografia
James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 114-115. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
Johnny Dundee [online], National Italian American Sports Hall of Fame [dostęp 2013-02-24] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-03](ang.).
